lui en vadsig op het oog gesteld

lui word je
vadsig aan de zon verslaafd
de bomen hier
stemhebbend voor de lucht
en langzaam dwalen
witte randen langs het blauw
en rustig trekt de schaduw
vreemd genoeg sporen
waar eerst de grond wit
dan gitzwart weer
maar warm wel de krant
op mijn schoot een korte broek
en bijna rood met gesloten ogen

ervaar ik licht als niks meer
dan de domme merel
mekkerend om nog meer
regenwormen
ik staak met schoppen
in de grond en verzet
alleen gedachtegangen

Het wordt steeds gekker onderweg

't wordt steeds bonter onderweg

---

De grote reis van niets
kom en luister
er is volop ruimte
het beste en de sloof
en ik ben oké
de uitgang is immers nabij:

De klok schreeuwt levensgroot
vlak voor vijven om te beginnen
nagenoeg bijna niets blakend rood geel
zitten stangen met de zwartjes
op het perron
trek ik verder de woonwijken door
een kanaalpand heen
overdwars met een rotgang genomen
rijen bomen witte gevels
razen mij voorbij
----------------------------------------------------

Van de broek zit nader dan het hemd
en nog steeds up to date er is nog volop ruimte
op het volgende station in de stoptrein
vult met eerste klas gaatjes in de avondspit

De lege trage kunst strompelt voorlangs
drie dames keurig op een rij tochtig open
wachtstand zeven samen tegen kanker
naargeestig kaal beton skelet trekt mij
voor door de ruigte op een volgelopen bouwkavel

Het kondigt vreemdsoortig verval
met te harde beton platen tegen de kazerne
spuitgasten rukken uit over het gloeiend struweel
wuivend riet achterlatend op een onbedekte plek

een moeder met twee kinderen stormenderhand
de trap genomen papa komt een zoen valt er te halen
hij reist ze tegemoet is hun omhooggaand vertelt

---------------------------------------------------
Verder lijkt alles wel een boekenweekgeschenk
van de tocht valt alles samen langs de kale vlakte
de kaal gevreten leegte
naar het einde wordt alles
vanzelf eindbestemming

Geen afslag voor het oog
dan weer een ondergespoten gevel
het blondje tegen over dommelt
lichtelijk overdreven met haar armen
stevig tegen de borst gekneld
vormt zij een boegbeeld voor even

Het klinkt weer goed in de overspanning
de kauwtjes spannen de kroon er mee samen

het wordt steeds gekker onderweg

Sterk water

Op het scherp van de snede
stond in zwart wit te lezen
hoe ontleedkundig goed
muizenissen uitgeplozen raakten

Over de functie van de spier
het bewegingsapparaat
en sterk uitvergroot viel te vrezen
hoe valsheid in geschriften
hier wordt bewezen
met enkele uit elkaar
gehaalde feiten
in goed geconserveerde levenstekenen
zijn het ratjes knagend aan een oud geweten
dit is een documentenfilm uit het verleden

Zwart voor de ogen

Zwart voor de ogen

Naar
de kroon gestoken ziet het haar even zwart
zij heeft een doel voor ogen met hem dat uitzicht biedt
zo het nageslacht als alle jaren weer ‘t aanzien geniet
Maar
alsof de hoop vervloog gelijk een etterpuist of vuile wrat
zo schieten kraaienpoten d'r om ‘t hoofd hoogst ongelegen
Waar
net de bouw weer vlot met reiken aan de echtelijke trouw
staat zo op 't botten naar de knoppen haar eigen kroost
Nu 't
met strijd in het hoogspel met de vleugelslagen
schieten paren wel en woest elkaar de veren
Zo
't kraaiennest of eksternest toch weerom naar de haaien
met kijven is geen horst gebaad noch bolwerk te vertrouwen
Verword
het tot takkenbos gelijkend op een wespennest met rotte eieren
gooien is nu hun hoogste doel en krijsend naar de kroon geschoten

Wederom; ’te hoog geschoten het ook vaak mist

Schakeren

Brak de stilte even op
onderwijl 't licht bij de wijn
klonk vreemd in kelen
over lief hebben te horen
past nu even niet als spijt
of wat morsen dat hoort ook niet
bij het houden
dan maar passen op de plaats
bij tafel werd 't schoorvoetend stiller
nee dit loopt nooit goed af
het is ook geen kwestie
in tegendeel slechts wil

die ontbreekt al tijden
dat hoort nu eenmaal ook daarbij
naar te hopenvalt is daar
verder niets meer op in te brengen
proost en spijt ook
maar zo is leven ook
de lege glazen schenken
aandacht in die zin

Stroomlint

---

op drift geraakt is mijn gevoel
een los geslagen schip
het anker ploegt maar verliest de grip
de bodem woelt in woorden uitgedrukt
te sterk verstrik ik op de dollen
het breekt er uit nabij hoog water

ze zagen bomen uit het bos
de lijven van hun ankers los
ik fietste daar gemoedelijk rond
de boswachter hield mijn staande
op zijn woord het is niet meer gezond
en trapte door gelovend op zijn woord
zag ik orde op zaken rechtlijnig weer aan

de boot is de vluchthaven in gesleept
en de rivier kalmeerde binnen het krib
de kettingzagen hebben het afgelegd
ik zie weer bomen door het bos gespaard
een waterlijn de oogst en oude hout

het eigeel smaakte
aanstond goed doorbakken
mijn vrouw vroeg verder en reikte mij
haar hand wij lopen door het ooibos
later schijnt een kinderlijkje aangespoeld
met vlot trekken kwam ook het schip op drift

de tandeloze maagd

de tandeloze maagd

vreemde namen om je heen

gebroken door het licht geschreven
staan waslijsten
als boodschappenbriefjes
naast elkaar uitgekankerd
bleke letters glashelder
er dwars doorheen schijnend
bosgezicht cirkelt om haar leven

vreemde namen om je heen

dit was nooit zo vanzelfsprekend
tot ik haar naam zag staan
vanaf dat jaartal was ze weggebleven
al staat die datum goed geëtst
vervaagd het door de jaren

vreemde namen om je heen

je rust elders naar je wens
maar met deze transplantatie
ben je meer dan leger
een tandeloze maagd
van dit geweten

vreemde namen om je heen

ik vroeg me af
sta je hier nu goed uitgebeeld
of spreek ik mezelf tegen

Onderhuids

ze placht op ieder korrel zout te letten
de beweging van een simpel handgebaar
bracht al verdachtmakingen tot leven

een argusoog belezen en wel
ter bescherming omarmde zij zijn woorden
de achterdocht was een afgeleide zin

ze leefde onderhuids in de verdenking
toch liet de vrije teugel speelruimte
die ze uiteindelijk zelf verkoos
liever dan de banden
die zij hem toewierp

hij onwetend los gelopen
snelde weg