paas en vree een kerstgedachte

van het vriezen en de dooien
tussen de bloedrode zomerkoningen,
ijsheiligen en blauw aangelopen
wintervorsten en de blinden.

In steden ver van hier
Verwijdert landschap
Meer en meer tot alleen
Een zee van tijd waarin jij
Zwemmen kan voor je plezier

Daar kun je gaan uitbesteden
Leren want daar wonen alleen
Wereldgoden gewoon plaats
Vervangend god te spelen
Desnoods voor de wereldvrede

Maar zij zijn dan ook de demagogen
Met overal ogen die zich kunnen bogen
Over al die weidse taferelen
Om mee te spelen mogen al die heren
Zich daarbij laten vereren met hoe

Te leren van de feiten en hoe het af te leren
Van de wapenwedlopen en beter worden
Met ontwapenend beweren dat de kost geven
Van goed ogen echt meer dan genoeg is

Voor al die heren dan door wereldoorlogen
gezien ook valt te horen hoe verstorend
landschap op landschap te stapelen
met omtoveren tot kruisstreken tot rotstreken

waar mensdommen nooit meer omkomen
desnoods om alleen de tijd te doden
tot de wereld schoongenoeg
het spuugzat zal zijn

Uit beton gebeten

ze ontheemden steeds beter
een wit gebit was ze nog zeker
maar wel leger gaten in 't beton
dekzeilen tegen het bakzeil halen
ook de kilte kwam meer binnen zitten
al hief de lente toch te snel het op
stonden gaaskooien wat afgemeten
zonde te spelen om de bakermat
sijpelde schoorvoetend de leegte
gedachtenloos met de woningzoekenden
vreemd te weten waren ze vergeten