De wereld door mijn ogen heen is er één

De wereld door mijn ogen heen
is er één van doorzichtelijk blauw















waar langs het licht de dijkkruin kapt
en rakelings het zwart hard basalt
weer wit verlicht tot de molshoop
op de kop weer tekenen leven schenkt














in mijn blikveld naar de paarse schijn
de rust hervindt wat open einde heet

is veelal ruimte voor de geest en leven
alle energie uit lucht put met volle teugen

blauw

Het heeft er alle schijn van
dat een getal waarde geeft
aan afstand uitgedrukt gevoel

dat aan het einder

ook opgeborgen rust

daar ik zo gaarne

in mijn geest vertoef

een mijlpaal sla

neerstrijk in gedachte

gewoon dáár dwaal

en jou weer tref

al is dat ogenschijnlijk

het neemt niets weg

wat in mijn bloed

verdronken is

als mijn eigen leven