Ooit zo

Talrijk was een toverwoord
voor het broertje van de zalm
zo kalm uitgevist bleek
een laatste blik. een schoolvoorbeeld
van kool en geit toch wijdverbreid
achter het net vissen
de lekkerbekken nooit meer trekken.

De vijftigers

Ze pasten op hun tijd
als oortje van het gesneuveld kopje uitgehoekt
puntje van het uitgelezen boekje

een kreukelzone als leeswijzer
op de bladzijde scherp van snee
hield jazz met veel getoeter hen op de been
vonden het natuurlijk heel gemeen
bijtend metafoor waarin hun ego
zich verveelde in het samen zijn
geen woord vuilmakend
aan dat schoon dat kommervol
teloor ging in hun krakeel
die luiskeels kwezelden in het refrein
van dichterskoren tegen de kantoren
hun zijlijntjes bespeelden
met de ogen gedicht op kinderspel
dat antirijm bevatte om de regels
aan elkaar te plakken of aan hun
laars te lappen snurkend in hun
papieren kooien de tijgers
van de letteren tot verzuurde gele vlekken
vallen zij uiteen.hijgend opvallend door de tandloze tijd.