Tinten

De luchten grijsden me aan
vogelvluchten stroomloos
door de staande Aa van bovenaf
beluisterend straf geen toon
tintte alles zwart

tot doorwekend blauw in stammen
stram in het gelid ooit in aarden
wallen geplant tot eeuwig hechtend verband

benendik de wortels
hun gemak in het gerief
tot het aanschouwen verdicht
een woud van duistere gedachten
achterlatend in de nacht ontwaakt
uit een verstillende slaap
het grazend beest kreupelend
enigszins verstijft uit het hout
dit licht bewegend schaduwdier

wat nader beschouwend weer
deinzend op de schreden terug week
mijn achterlatend verstommend
tot me aankeek vanuit de beek
die lomer dan stroop haar werk deed
ik schikte mij geschokt tot evenbeeld

nu 't bleek al uit het landschap
dreef met groenend waken
het ochtendgloren alles meevoer
tot bladstillend morgenlichtrose
naar het scheen zo hoog verheven
nevel

Geen koninginnenkruid tegen op gewassen

Daar zit zij in pracht en praal
opgesloten in een oud verhaal
tegendraads spint zij halve garen
met kotters van eigen soort te sparen
voor een geweldig verjarend samenzijn
is ze van leer getrokken niet te klein
in het kleine verzetjes plegen waande
zij zich in de ovaties staande
houdend van volsverlakkerij
in dunne vernislaagjes klei
glad glimlachende bekkentrekkenrij
waar gek genoeg geen gouden koets of zijden sprei
haar weldaad schenkt in het ontduiken
van een zeker paradijs bij 't ontluiken
van zoveel pril geluk in kapitale fouten
die haar droombaantje deed verstouten.

Krieken en kraaien

Bij het krieken en kraaien
uit de nacht vandaan
vliegen ze af en aan

vanzelfsprekend nietszeggend
veel holle ogen in de wei opgeleukt
door veelkleurigen en streepjes-
pakken alleen met zichzelf bazig
bezig zijn uit mist gewiekst mept
een blauwe reiger zijn grotere
zilveren evenbeeld uit de sloten
op slot gedaan in biezenranden
opgebouwd onttrekt de witte molen
de aandacht uit het landschap

waar langzamerhand de vergrijsden
zich ontgroenen in dit najaarsbeeld.