Mismoedig

Grijs werpt een ander licht op
het oppervlakte water waarover ik
richting Amsterdam uitkijk zie de
nevel vanuit een ouder vergezicht

beleef in een kringloopwinkel
zwart op wit dat m'n jeugd
sprekend met een hoer
die naast me zit

zie een lichtpunt in de ruimte
breed uitgemeten ervaring heet
frontaal een uitgebeten
tijdsgewricht gelijkend winterriet

nog ver in de zomer nog
zelf lijd ik
aan een zelfoplossend vermogen
dat ogenschijnlijk de ruimte biedt

mijn blikveld overheerst
ervaar ik het wuivend gras
als vriendelijk handgebaar

En maar door akkeren

De boer bemest zijn akker met bestrijdingsmiddel
tegen kwaad is immers niets anders opgewassen
dan waar groeiremmers mee opboksen tegen
onderdrukken van de plaag die hem voor ogen staat

't is als dichten van de gaten in je geheugen
met wie je achter liet in woorden
die besterven op de lippen terwijl
je hardop voorleest uit haar werk

lijkt het overleven tegen de verdrukking
een verlept blad waarop eens te lezen was
hoe aarde zich vermengde met haar schoot
vruchtbaar omgekomen tot in de dood