wegwerphengel

ik staar naar de dobber
wellicht van drijven en overdreven
staart de dobber dobberend kalm
naar beneden naar het beet

de worm die zo genadeloos
aan de haak steekt dobbert mee
tobbend over leed en leven
nog even dan is lijden ook
weer geweest al galgenmaal
voor wie versmaad te hoeden
dat wat smaakt gewoon blijft steken
als de graat die het keelgat maakt
tot kreet van weerhaken die oprakelen
hoe twee levens aan een geregen
samen aan de draad bungelen
voor de hand die het allemaal toestaat
toeslaat en keelt met kreten van puur genot

"ik ruk de het uit de strot
omdat lijden met zoveel genot
gepaard gaat en kapot
niets meer is dan rotte vis"
de visser die zijn schort bevlekt
met schubben van de huid
het slijm dat er verkleeft
de dood aaneengeregen

Mis kent talent

ik ben de kunst
om te overleven
een ruimte alleen
om mij mij is geen
adempauze vergeven

ik leef alleen om ja om
opvallend te blijven leven

het vallend blad
dat durft te sterven
dwarrelt aandachtig
naar de rotte plaatsen

kleur de herfst van de jaren
waardoor men even mij niet ziet
levend bewijs dat dood miskent

misgunt de aarde
haar schoot
schreeuwend
in de barensnood

zie mij lijden
in dit heengaan
van ene vazal
terwijl het levend
bewijs nog voor u staat

de vuile moed der leden
die dichterlijk zichzelf prijken
aan de kleefstok van hun ego
over de zerken van het leven
de dood gewoon gebruiken
voor de stijve peniskoker
koketteren zich de lust