Artifolia

Ik overweeg een kunststukje uit te halen met iets vastleggen wat altijd ongebonden is.

Gewoon door zonder doden tot gevolg erop los te schieten, uit de losse pols.
Het gaat mij goed af, al jaren pleeg ik zoal zelfmoord omdat de bewijslast vastligt op het geschoten goed.

Een bewijslast doet mij goed, voornamelijk op vrouwen richt ik heel mijn gemoed, daar zij zich openbaar goed tonen.

Woorden schieten mij tekort in kleuren van het puur genot zo vleugellam geslagen dit lijfelijk bestaan te verslaan in bevroren beelden.

Want zelfs al heb ik misgeschoten blijft het nabeeld op mijn netvlies gloeien dat in woorden later uitgebroed mij het artistiek bestaan van leven als in een portifolium voor eeuwig laat voortbestaan;
uiteraard tot de tijd weer is verstreken.