op de valreep van bestaan

rust het laatste woord wat uit
de heilige schrijft is afgeleerd
een stoffig boek van taal
in leer gebonden
een huid daar met een slot op de mond
een kruisstreek over lasterpraat
een zegentocht die het vieren laat
een dom ikoon dat stilstaat voor de hoon

voor gisteren

maar overdag zit je met de kaarsen aan
vanwege de slapeloze nachten
je kleren van je lijf gerukt
nu de zon schijnt
achter gesloten gordijnen

en

god mag weten hoe het komt
dat jij alleen hier nog thuis
je voelt als gevangene in eigen huis
een kluis vol wangedrochten uit een tijd
die niet meer spreekt dan de graven
achter je eigen lijf een kerk
om nooit meer in te wonen