huilen voor het onweer uit

van de regen in drup door de jaren heen
overlopend water emmersvol verlangen
schuilen voor het onweer maakt donder
waar met bliksemschichten

afdak tegen neerslag biedt beschutting
op het oog genomen omzien in buien
overdrijven daarin heeft ook zijn zin
gehad als overleven met uithuilen

In de coupe

zij schrijft de regels voor hem uit
hij spint er garen mee en sputtert

er tegenin een voortrazend verhaal

zo eerste klas goed gezien recht
tegen over elkaar gekrulde zinnen
gespannen pro en contra's

tegenlicht in voorkomende gevallen

zeg sprak zij in volle lippen hij luisterde
met teugen bij wijze van spreken
er dwaalt een gedachte langs ons zaam

laten wij het tegenvallend samenvatten

De tegenspeelster

Ze kromt haar tenen
voor het gerief uit
een pleisterplaats van hartzeer
in de treurnis om het moederschap
van de kinderloze vrouw

op de heupen heeft ze het
gekregen een zinvol toneelstuk
vangt aan nabij het vallend doek

ze klampt het spreekgestoelte aan
op de voorste rijen op het oog
van de zo kommervolle zaal
waar rouwvol voeten schuifelen
en traanvocht om het bestaan

de emotieloze uren tot de pauze
en tot het volstaan van gaapwond
viel in koor te horen naast de popcorn
zacht zorgvuldig kneuzend de wens
uitgesproken

het werd feest in de voyeur
baarmoederlijke nagalm sprak zij
in klaagzang onzinnen van haar
verwachtingspatronen

en applaus viel haar ten deel
weinig rest dan lege zalen
na een oorverdovende ovatie

ze weende van de plankenkoorts
in haar knevel protesteerde
nog haar kroost op het dagverblijf

het was uren al verveeld
ook moederloos hun furore
of was het stemmingmakerij
een echtgenoot haar acteur
verzon het vaderschap ter plekke
de éénakter een wezenloos verhaal

ze kraamde slagzinnen aan elkaar
en viel schromelijk uit haar rol
haar maagdelijk gladde buik
in alle blankheid van het toneel
gespeeld

Weer lente

sterft er ook veel af
vertrapt geeft ook diepte
in mijn ogen

niet geloven dat zoveel
in minder dan weinig
verandert door tijd gestraft

opgenomen uit eerder
warmde handen nog
de pen vruchten

het wint daglengten
berusten in vergeten
op het oog vernieuwt

er niets

hard aangevroren
grond onder mijn voeten

en

koffie na de wandeling
zwarter dan ooit

kus wat dierbaar was

én

keer de rug toe
naar die jaargetijden