Verstokt

ik heb de man gekend, die naast mij zat,
als Lazerus. waar dat dan ook op slaat.
in de stront met veren die hij op had.
gestoken door beminden, zoals 't gaat.

de val, de bank, het ongemak; het stak
hij, die voor zichzelf had, een harenpracht.
dat wonderwel vanzelf ontstaat, nu strak
in het pak, voltooid, de stomerij verwacht.

met dromen van de laatste wijnvlek,
in zijn nek, uitgezogen op kosten
van zijn broodheer, door de hoer.
waar hij, als uitschot, leek op veevoer.
was dat de doodkus. maar ook verlosten
van welvaart, zo belandend in de drek.

de ongeschoren werkelijkheid kwam van pas.
net om de hoek, toen het genot hem uitbrak.
zijn kot bleek schuldenlast, uit de eerste klas.
toen hij nog kredietwaardig was; het stak;

niet onder stoel of bank waarop hij zat.
maar meer de dwang van het bevel,
dat hem weer hield om, als zijde wat,
op straat te scharrelen in z'n kippenvel.

vrijgezellig was voor de crisis, het circus
wel, gepast voor kakelbont en kuikendons:
om, getrouwd met geld, de elastieke lus
als knel te strikken; het hulpfonds.