rUST

Een oever goed gekleed in wintertinten
opvallend riet ooghoogte omsloten stilte
niets beweegt en kraakt de ijsgang zacht

bijna vrouwelijk zoals de huid weerspiegelt
over het maagdelijk water een winterbeeld
er treedt weer passend gevoel mij toebedeelt

geen lotgenoot geen deelbaar feit dan spijt
dat bloot gelegd in uitgekleedde zin begrepen
een tijd als in dit habijt van leegte mijn geest

bespeeld met te hooggespanne snaren stijf
teveel hard de nagel er op gebroken klank
ijl glijdt de spinrag door mijn haren

Het weg Wezen

Op de vlucht geslagen
en nimmer om

kom vraag en zoek
het is de weg
die zoek is

dit wezen verdwaalt
daarin

geen schijn
van kans

maakt hij zich wijs
een toontje lager

onderdrukt het wegwezen
te nauwernood

wenst zich niets
het weg wezen

Zoek

je bent de weg kwijt
iemand vraagt je naam
je antwoordt gewoon
herkenbaar

hij gaat knikt en gebaard
ginder je neigt ertoe
maar gaat

dit is een keerpunt
een openbaring op het oog
je verwacht wijdsheid
minder is waar

een oogwenk voor je
schaduw uit

Een bijna onvoorstelbaar geval

zwijgend R zijn is dichter worden bij wie ik graag ben.

---

Ergens op de jaargrens
staat nog een douanepost
gesloten op de laatste dag
verwacht geen stormloop
naar het onbegrensde
ook volgend jaar
bakend dat goed af

tel nog wat zegeningen
zo omhand ermee leven
kan hoop geven en tot slot
merk op hoe stil zwijgen
is

IJsfontein

IJsfontein

Een feest om mee te beginnen
licht verveelt maar nooit bevroren
blijft het stromen ongewoon

vals sentiment hoe schoonheid
tot kristal helder het gerief
omgeeft op het oog

een ijsfontein maar water
in het hart dat spelenderwijs
verhard tot pegel

Het staat in ieder geval netjes

zo, 't oud jaar opgeruimd
het staat netjes afgetuigd


zo sla ik goed ingevouwen
de droomboom op
in kartonnen dozen

als of ik iets onmogelijk doe
bijvoorbeeld de liefde
bedrijven

als of ik iets kwijt ben
op mijn gevoel geraakt
alleen niet en niet waar

opbergen is een vak
apart in mijn hart
is terugkerend
de ruimte

lege kamer met een foto
hoe de sfeer daarvoor
nog was in kleine lichtjes

goed beschouwd breek ik
op gevoel niets af maar sla

in mijn geweten iets minder
op in het volgend jaar

Ongeneeslijk lief

Ik heb een hondje
schoothondje zo je wilt
het is een zij nog onbehandeld
maar onhandelbaar
op z'n minst

ze heeft mij daarbij
ik voor haar slechts
te delen voor elkaar




ik dien de brokken
(ook in mijn keel)
buiten mij heeft zij
haar speelmaatjes
waar ik dan sta
gaat zij gewoon

haar gang daar
heb ik geen kaas
van gegeten

hoe speelt zij dat
klaar te weten
hoe te spelen
met haar maatjes
beurtelings maar
nimmer voor elkaar