Ik doe alleen mijn naam maar eer aan.

Ik doe alleen mijn naam maar eer aan

daar staan wij dan stil bij
ongemoeid nog kinderen in ons
kijk de houten kop goed

uitgesneden

bijna stelde ik uit

het goede hout
maar zo rot

was de kop niet

uitgebeeld

met lichte voet en in bewondering
wat ons overkwam
werd dit verhaal
in voorbijgaan

verteld

Haar, fijn uitgeplozen.

Wat is dat toch,
die strijd
die in ons woedt,
die nachten breekt
in ons gemoed
en waken laat de onrust
die het verstaat.

Waardoor toch
die twijfel knaagt,
het beest weer ongetemd
verder vreet.


Dat ons verslaat.
Dat zo lichtvoetig
ons had moeten laten
zwemmen in leven
dat ons deelt

Wat is het toch
dat zo onbegrepen
die ongrijpbaar ons beweegt.

Niet loslaat
maar ook nooit
zeker weet.

Bindt in wie wij zijn
en weer verder dwaalt