Aards

Aa®d

als of je door de knieën gaat
alles hoger om je heen
het groeit je daalt
in de beweging

het ijs breekt

de beest uit hangen
komt in mij op
met uit laten
van deze stemming
jubel ik mijn schoenen krom

kom trek van leer
dwars door‘t land
van m’n bekommering
uitgekookt reken ik
mezelf aan
hoe rijker worden leven is

een oorkonde voor opzien
tegen alles om mij heen
nederig te aarde blijven
met mijn voeten op de grond
los van de beslommering

als of je door het stof gaat
rust ik languit op de zoden
kloppend op gehoor luisteren
naar groeiend grasen
wat daar valt uit te pluizen
in de zomermaanden
waar alles uitgebloeid raakt
grotendeels meeslepend

als of ik mij herinner

alles

in een oogwenk weten

als of ik mij herinner

alles

in een oogwenk vergeten

Kladjes

Zo op de korrel genomen
oversprong gedrag
een schot
in het wilde weg
geschoten

je verkreukeld en verwerpt
grijpt het aan en strijkt weer

glad vergeten wil je
maar ach de neiging
tot verleden kleeft
aan je vel en strijkt weer

de inkt verveegd
in lelijke halen je hand
schrift driftige hanen
poten thuis m'n jong
leven heeft als prop
papier vele uithoeken

laat je licht er nog eens

overgaan

gedag in zo diep zelden geschonken gemoed

voor verdriet is het een onbegrepen woord
dat zich om keerde in bed als met de rug

gekeerd gekromd ontkend de spanning
op de graat van iedere consequentie

het verstaat me niet meer zoals ik zie
gevoelloos is als weerloos een lege ruimte

waar in het duister je vogels hoort vliegen
door de lucht die langs de wangen strijkt

dit is verlangen in ontkennen van bestaan

ik strijd nu weken tegen mezelf uitgevaren
vervloek de zenuwbaan die ik op gevoel
gekozen heb om jou te laten stromen

in de wereld die ik voorheen omkleed
met mijn huid omsloot als domein

voor enkelen breekt nu met iedere vleugel
slag voor slag mijn blinde gangen uit

dit is liefde die uit iedere porie kruipt
als het was ik zou zweten in het weten
om te vergeten maar het taant te diep

al toon ik me koud en onbevangen
toch knaagt op ieder bot je ziel
die ik versta al blijft het met bestrijden
is ontkennen mij een te hard gelag

vergeef ook
met het vergeten
ik wist niet beter
het slijt nog niet
al druk ik
me dagelijks uit

en van iedere morgen,

scheur ik de bladrand af
met een enkel handgebaar
weet ik van de avond meest het zwijgen

tegen over elkaar
gezet geweten
haar meer nog
dan haar hand
met onbewogen lippen

ogen die de wand aftastte
ze smaakte bitter
bij de laatste koffie

waar het over vogels gaat sprak dat
uit de belijning van haar mondhoeken

hoe de middag is volbracht
uit de heupen goed te verstaan