De boom

De boom verknoopt zich
eerst nog schaduw van zichzelf
staat hij later op een sokkel
ijzerhard geveld in 't leven

Hoe maagdelijk de boer

Die door zwoegt over deze aarde. Hij gaat niet aan haar voorbij die
geheel gekleed hem de hand reikt waar hij het brood neemt. Gevoed
treedt de wind weer spelend door zijn haar terwijl hij verder gaat,
wegwuivend van haar vandaan.

zonlichtbrekend

ik hoor de zon knisperen,gaande door het witrokpad, waar ik eerder over ging rust nu de aarde afgedekt, waar ik weer over ga. Er staan wat goed groen gesokte Essen in de weg. Hun ranke sneeuwvoeten afgedekt hullen zich in stilte, waarlangs een sleepspoor doortrekt. Met enorme contrasten stap ik door het hakhout wat nooit verveelt. Een houtsnip schikt zich in mijn wil op de vlucht, terecht omhoog geschoten. Er lacht een landschap aan de dijkvoet grapt de kauw en vliegt weg. Een snotterige zomereik druipt af door te slijmzwammen over boomlijken.

grof gesteld

is schoonheid niets waard
de lust die lult wat over kale kut

verlustigt zinloos door bezeten drift
zichtbaar in alles bloot oogt dat toont

hoe nutteloos in voortplanting de liefde zingt
in het stijve lid dat zich daarin herschikt

zonder nut tot nageslacht het zaad verschiet
tot groot verdriet van het zoontje lief
dat uit het zaad geschoten nooit ontkiemt

of schoner nog als hartendief de dochter
niet meer is dan het ei ontstolen
uit de lege dop dat van de stok
verdreven zich nimmer om
haar nageslacht bekommert

dat in de lust van ouderpaar
toch klaar gekomen zijn in elkaar

zo zalig nutteloos als rozen op vaas verloren
kunnen verwelken tot verdroogde kelken uitgebloeid
de tijd herdenkt die daarin besloten ligt