Opbrandende liefde

Zij gloeit met schitteren iedere dag
stralend als zij is geen, een ware krans
een keerzijde van wat ik vermag zelfs als ze menopauzert is de kans
groter dan ik verwacht haar schaduwzijde
zachter glijdend over het heinder ver zij
zo in bedekte termen gelijk vermalledijde
werkelijkheid tot verdorren toe maakt mij
dorstend lavend aan haar bron
die keer op keer haarzelf verzon
de gloeirest die uit haar eigen as vandaan mij tollen laat en weer veras
ik als herrezen uit mijn watergraf ontloop zelden in neerslag mn straf
die lust tot het vergaan wederkerig maakt
zo zal ik zingen tot leven in mij staakt