Harten schoppen klavervier in één ruit gevangen

Ik heb een hart rondpompend ding
het bloed van binnen wellicht misschien
ik sla het aan een ritme loopje op het oog
het ramt de boel ook kort en klein
het klept en klepelt alles aan mekaar

genomen ben ik er door van slag
met klavertjes in het groen gras
dat speelde parten ook met mij
nog wat schoppen van een ruitenboer
die ongenoegelijk spuugzat was hier
en het geheel van lijf en leden
van het weelderig tapijt afhaalde

het leek vuil beddengoed
je rukt het af nagebruik
een schoon gewapper lucht geeft adem
op de slaap.

ik verdwaalde van het hartenpijn
in droomvertrek een duivels kunstje

er was een snoepje van de week
kleuren van de toverbal
ik genoot in volle teugen

helaas bleek het sabbelding
een lik teveel de kleur verschoot
droop er af van nut en nood
ontdaan de smaak viel tegen
ik ook mijn huid verschoten

op het oog
en dat alleen
maar op de stoppen
waar de ader door
al het bloed ontsnapt
wat ik jaar lang zorgvuldig
had laten stromen
als ik nu een mesje had

dan kon ik tonen
dat in dit vat
nog warm van stromen
eerder rood

het vloeit alleen
door de huid te verwonden
helaas voor klaver tien
een mijn te gevulde hand
de ruiten heer mijn eigen gat
waar tegen hartenvrouw
weer trapte

de kaarten zijn goed
geschud en afgelegd
voor overleven
is alles wel gezegd.

kinderspel

van vooraf aan beginnen
de tel kwijt raken
met stoppen doorslaan

tikkertje op de vingers
spelen hand over hand
met duimen draaien

met de tijd ongeduldig
baantjes hinkelen
op twee gedachten

verstoppertje ermee
spelen is kinderlijk
eenvoudig

tegen het verlies
van de verleden
tijd is kaatsen met
de bal verwachten

en janken
met tuiten
is huil je balkje
op z'n minst
maar traantje
ach traantje
neem mij niet weg
wat uit het oog is
genomen maar
blijvend nog
prikt.

zo! dichter

ik schrijf me meer dan uit
en dicht daar in de regel
niets dat eerder al niet
het daglicht zag in
0
komma niets toch
voel ik me verlegen
in spaties die steeds verder
alle regels van elkaar drijven
in dit neer te schrijven

zo dichter ik dichter wil
zo wijder gaat het uit

1
temeer ik niet kan uiten
waarom het gedicht
zo besloten blijft
tussen
2
én zo uitgedrukt
het meer omvat dan in
3
woorden de oorsprong zit en
in m'n weten met samen vallen

met gesloten strofen gedicht

Ze las me eens in onvolprezen zinnen
voor een nieuw jaar dit om te beginnen
een luisterrijk pallet van woorden voor
en ik hoorde er de blanke parelen in koor

van zoveel liefde nog omgeven was die taal
schommelend uit haar bovenbenen tot verhaal
een goedverstaander zoals ik in ongerepte voeg
trof mijn oogopslag verliefd waar ik om vroeg

hier stond het klare in goed uitgemeten woorden
tooide klankkleurbeelden diep in mijn geheugen
verheugd over zoveel trefkans in duizendschonen

ik wist me een paleis te rijk dit huis om in te wonen
ieder venster glom gedicht geopend nog volle teugen
helaas gesloten strofen met te zangerige akkoorden

Weers-voorspel(ing)

Boven mijn hoofd pakken
in de ochtend
wolkendekken van mijn verstand
samen tot een grijze duisternis

een misttroostig onderkomen
gister nog stralend en staal blauw
helder tonen een ander verhaal
vandaag is het vannacht

een nimmer dovende kaars
als waakvlam
voor het leven te weinig licht
om te sterven
weer teveel sprankje hoop

regen zou wegspoelend
in een behoefte volstaan
als ik weersprofeet
met enige voorspellende waarde
de tijdsgeest van na de nieuwslezer
uitgezonden boodschappen gaf

op wat te wachten staat
met wat er op de kaarten is te lezen

ooit komt er zon boven de wolken
uitgerezen al lijken dat nog wolven
in een ander verband