Goh amper bericht

GOed inGedikt in Het vel
mag ik zeggen wat ik wil
kind zijn is mijn levenslied
maar wat een strop
een kogel in mijn kop

zo goed vertaald
werd mij dat oortje aangenaaid
wat opgelegd was als familielid

zo dubbelop dat opstandig lied
waar ieder toontje opgewekt
een beeld naliet dat lopend
wat bewogen een traan naliet
hoe welbespraakt de dood

te vuur en zwaard besproken werd
alles bestreden wat dwars zat

hij vlammend wars en geestesziek
de manie in de bol op hol geslagen
alles op een hoop op de loop ging
met zijn oordeel op de zelfkritiek

wat hebben we gemist nu blootgelegd
het woord met daad en drang beslecht
de schaduw zwicht door hem belicht
nu zachter inkt het van zwartwit wint

DICHTERS

_________________________________

Zij die hart horend
of het stom verstonden

Mensen die het riet lazen
of het juist niet konden
maar wel weer neerbuigend
meezongen met andersgebekten

vals zongen zoals op de snede
die opgelopen tijdens oogsten
de zachte hand verwondde
met onomwonden knakken
van de bloeiende halmen

pluimen schenkend aan degene
die uitstekend uitgelezen waren
of toch liever de brand erin
omdat vuur aan de schenen
nu eenmaal aarde verschroeide

op het stoppelveld lopend nog
geloofden dat pijn de barre voet
gaande weg genezing schonk
voor wie verwond of juist
verwonderd het woord verslonden

maar toch
tot lentekinderen verheven
frisgroen met licht spelend
het rankend loof aankonden
zien en horen hoe voorjaren
uit verschroeide aarde groeide
verwondering puttend uit het diep
dat spiegelend nieuw leven schiep

jaar najaar weer
uitgebaggerd raakten
tot de blanke wortel
voeding zoekend

de taal van aarde
in hun schede vonden

_________________________________

notenbalken

______________________

Gelijk de noten op het schrift
bungelen mijn bedachte knijpers
als één gedicht voorwerp te wezen
hun zijn in tijd geheeld gebroken
onvolledig in vervluchtend leven
soms parelt een druppel eventjes
om aan te geven hoe geluk verluchtigd
wijl dat een glimpje licht omspeelt