Een nachtelijke extase

Prevelend de handen wringend

om vergeving hangen de slangen
om het lichaam van de gezalfe
na het hartfalen nu gesterkt
in het eeuwig leven dat
in aantocht is nog verminkt

van dagdromen die nagenoeg het meest weg hadden
van geliefden in het spel met de geslachtsdelen
van de nietsontziende de alwetende carnavalsgast
viel niets te vrezen stinkend in de vele lettergeesten
nog onzeker hoe taal geneest van schaamte
dat woord voor woord de schepping uitlepelt

in de tepelkloven van de borsten waar zogend
in voldoening gouden vleugels beloofd
nu het nachtgewaad uitgetrokken wordt omgeslagen.
in het dagelijks leven nietsontziend
omwille van het vruchtvlees nagenietend

Onthoekt achter gelaten

of te wel het hoekje om
is veel betekenend
het enige teken van leven

ze waren rond

Oogt wit

Het look er niet om

de das omdoen in lieve witte tonen
tot zo uitgeslagen
de tranen in de ogen
van de schoonheid
ontloken zwijgend
de ochtend tonen

want niets is scherp
al liegt het er niet om

voor wie veroorloofd is

Ze waren rond
gelijk het hoort
in al het zwijgen

stillen honger
ongehoord voor
wie gaat teloor