Soul van leer

Hardleers haar innerlijk verzet
het duwtje dat haar aanzette lijdend voorwerp in deeltijd
met spervuur in een slachtofferrol
te spelen zoals onverdroten de zon
altijd mooi weer speelt met haar gelijk

aan haar gene zijde zat ze als bijzit
bij het breken van de dag die brak
naast het afgewezen mannenhart

het stak haar ook hoe vleselijk hard zij genot afgeleerd had
waar de gaaien alleen met haar
afkomen op de vele eikels in dit licht verbolgen in de grond van het hart

het gelijk een te strak pak van
dit hart dat ze om had
om te omgeven om om te geven
dat leer gelijk latex
uit de rek geen ruimte gaf
aan plooien die ze in die ruimte had

zinnelijk genot niet meer dan
zinnen zetten op een lot dat haar
verzot liet zwelgen in wat haar verdroot zo straal bezopen eenzaam
met een kunstmatig ledenmaat

een handgebaar telkens op en neer
Op het gevaar af in te binden
wat haar bond in met zichzelf
het uit te houden
omdat er niemand is om van te houden
daar de liefde een kleinnood
op de schaal van misvatten
van gezond verstand de ontsnappingskans biedt
waar zij in verzandt
met telkens nieuwe sporen
te trekken op waar ze strandt.
met die verborgeneikel acher de hand