sprakeloos

Ik zit hier met stomheid geslagen
zwarte gaten te dichten waarin
mijn hemellichaam ten ondergaat

eindeloos verdichten tot ik oplos
in vermogen voor het licht van vele ogen implodeer

opgesloten tot oneindig gedicht
mijn zwaartekracht voorbij
gewichtloos levend wicht

de uit de hand geslagen sloophamer
van de bouwvakker die ontmantelend voor zichzelf zwicht

de van het lijf gerukte burka
van een topless badende dame
die smetteloos haar lichaam bezingt

alles onder hulde van de toeschouwer
de strandgaper zijn onverzadigbaar vergezicht

Moeders

Alsof ze ter beschikking zijn gesteld
altijd iets anders op de eerste plaats
hangt hun leven aan zijden draden
van veel te ingewikkeld bestaand
cocon vanwaaruit in metamorfose
alles oplost om te vlinderen
het rose bloeien het verwelken
geurt haar lichaam liefdevol
aan hunkerend naar vreemde handen raken
om de herkenning smeken van meisjes
in ze te raken dat getroffen achter gelaten
blijven ze een veelvoud
in alle eenvoud
hun spiegelbeeld trouw
ontleed ze maar behoudt het goede
met zachte handen
er zit veel liefde in hun schoot