doolhof

gewoon een haagaanplant
er overheen de symmetrie
is geen gezicht
tussen de paden rept een stem
zo vreemd gedicht nabij je oor
een andere zijde

stomverbaasd
een steenworp verder
zonder blikken of blozen

niet lullen maar lopen
uitdrukkingloos
de wegen laten scheiden

ergens goed bemeten vanuit dit punt
ligt een weg terug
al zijn dat weer dezelfde wegen
je komt er ooit met tegenzin weer uit

als ik eerlijk ben zwijg ik als een graf
want ik zie en heb gezien
wat anderen ontgaat
het doolhof waar in jij gaat
het doordringbaar geraas

al is het oog verblindend
ik weet nog steeds waar jij staat
het woud van woorden laat onverlet
het ijle van het taxusblad
dat scheidt ons niet

zo giftig als de pit
rondom het vlees
in de kern besloten ligt.
rust mijn verleden
kijk hier pluk ik
de vruchten van

windekind

Koud en nevel

mist aan flarden

regen tegen

wind en ’t kind

vreemd wat je vindt zo’n kleintje

tussen de elementen maar het staat fijntjes

windekind, hemelskind ons aller vrind

toch blijft de ochtend kil

alleen ontwaken in een geeuw

en je ochtendhumeur mist

als nevel om je eigen stemming

speel je mee met de gedachte

ook tranen lijken regen met tegenwind

het zit niet mee m’n kinderliedje’s uit