die oorzakelijke volgorde toch

Komt de zon naar de zee
toe aan zetten
denk ik nee
die zee gaat me te hoog
de zon in

maar onder tussen
verdwijnt bloedrood
het licht uit kinderogen

blijkt hemelhoog
het al gedoofd

de dag daarna

Komt het berouw doodleuk aanzetten
dikke tranen echt verdriet
over de zonden in blinde woede

wat daarmee is aangericht
heeft geen gezicht of woorden
om te bevatten van het daarvoor

een broertje dood
aan kort en klein
of ergens nog
een schram blijvend
op het geweten
dat niets meer ziet

zodra de weg terug verlengd wordt, staan we even stil

De schoonste tijd is wel
gelegen tussen de avond
en de ochtendspits
die dagelijks afgebeten
wordt door snelwegen
waar tussendoor de liefde
bedreven en gegeten wordt
met reden van de noodzaak
tot overleven van deze barre
tijden waar niemand zonder auto
kan dan klaarkomend genieten
in zonsopgangen en ondergangen
die rood voor ogen
aan ons voorbijgaan