poëzie is voor de straatarmen
zij die bedelen om geluk
met een woordje genoegen nemen
als vlucht een enkele reis
naar nooit terug maar toch
weer gratis afreizen
naar de kilte van het nu

-
de slechtbedeelden zij
die mager nog in geest
het leven alleen maar zien
als welvaren van vlees
dobberend op onbehagen
dat weelde etaleert

-
de echte kansarmen
zij die alleen maar verrijken
in de kunst afkijken van de heb
een diepe zucht van krijgen
waar liefde uit ontbreekt

zo blijkt - maar - goed genoeg
niet meer is dan het gedicht
gespeld voor armtierigen
en armlastigen van weelde

Een strikte noodzaak

met taal gesponnen vielen er snel gaten
in de woorden die we aten als konijnenvoer
vermenigvuldigden zij tot paren, een plaag

waar vele ogen naar konden staren hoe-wel
verdicht de sluier werd gelicht die ontwaarde
hoe armtierig weelderig ontwaarden is

met kerndeling bleek al snel slechts
eigenwaarde een leegte vol opgedoekt leed
een mate van spinnerij uit hovaardij
liepen zij bedacht in zinnen zij aan zij
zichzelf te verzekeren van een beeld
dat toekomst heet maar niet veel scheelt
van het woord uit bij wijze van spreken
niet gelogen maar geslecht

als metafoor met ieders gelijk
een tegendeel bewees waar langzaam
aan leestekens verschenen

die de samenkomst tot horten en stoten
verried dat paren niet hetzelfde betoogd
als de kaalslag in gevoelswaarde gedicht