Tokkel

Er valt heel wat
af te pingelen
op ieder toon-
soort al klinkt het
onvervalst


word ik door haar
geregeld op de vingers
getikt

omdat ik teveel noten
op mijn zang heb








toch speel ik
het klaar haar
aandacht snaar
fijn aan te trekken

Het was niet voor niets,

Het was niet voor niets,
dat we uitzaaide onder de hazel
al is die term besmet geraakt
getroffen in je bloedbaan

juist door zaailingen omgeven
en spreekt die takkenbos ons aan
op gevoel was er zoveel in te delen

je mannelijkheid al bij ontluiken
later teer rood je vrouwelijk tonen
daar legde jij je leven bloot

en leggen we je af als loot
zien je verschijnen rond
jouw verjaren groeit 't uit

op dit vruchtbeginsel nu
worden de noten gespeeld
en pellen we in het najaar

het hard gelag beklijfd
al is het koud je bloeit

Vandaag gedicht

Vandaag ben ik gedicht
morgen wellicht anders
maar vandaag
tot woorden ingericht

neem het mij niet kwalijk
om dat te tonen als muziek
is het alleen jouw gezicht
dat mijn stem verdicht
tot klanken en tonen

maar zoals gezegd
vandaag ben ik gedicht
voor woorden ongeschikt

na gedachtenissen op de hoop

Ik herinner dagen, dat hij onder mijn gedichten schreef;
het is niet van blijvende waarde, en dat zijn jouw woorden.

Weet de komma die altijd daarop staat, waar ik je hoorde
ik geen punt daar van wou maken met waar jij verbleef.

Jij, het einde, aan ons verdwijnen voorbij gegaan, is
met mijn gedachten ook de zin van deze belevenis.

Al blijf ik achteraf erbij; voor bidden is hij te doof.
Jij op plaatsen nu, die we omschreven met geloof.

Er dwaalt een bedorven pennenvrucht over papier,
een oog tast verzonken in gebeden nog naar hoop.

Ergens speelt een kind en lachfluistert de moeder.
Aangezien tijd kromt met mijn lijf en blijf ik fier,
ter nagedachtenis nog evenbeeldig, waar ik loop
verdicht de haag: woekert 't bestaan m'n broeder.