Onbespoten vers

je had nog onbedorven
het nabeeld voor ogen
dat je achterliet lopen
op een bewogen punt

teveel overwogen rust
valwinden en alcoven
met veel zwarte rozen
terzijde aan de kust

hard gesteente voor golven
brak uit de goden het pad
de diepte holde daarvoor uit
waar de dichters over logen

heel dichtbij

ik zat er bijna in
mijn doel en dan voorbij
geschoten miste ik
op een haar

volhardend is het lot
dat geheel en al
beschoren aan mij sjort

naar binnen toe
gezogen ontbrak
mij toch de lust

met verzachtende
omstandigheden
stond wat opgewonden

slap voor woorden
uitgedrukt op haar
neer te staren

en was kapot
van de vorm die mij
niet kon beroeren

wenste mij de geest
voor ogen die ik
eerder had genoten

onplooibaar

haar huid stond op
gespanne voet
met de waarheid
uitpuilend goed
ook de waar
die prijzenswaardig
in het midden
of de appel hier
de schil in hield
gelijk het ooft
veel eerder
dan mijn fruit
mandje bekleedde
net van vakantie
terug een illusie
verder weg genomen
kreeg ik het niet
omhoog wat viel
te vrezen

Opschaaldier

Ik zag je luizen in een pot
nog kerngezond springend in 't rond
het was een kat die ik wou geven
al was het maar om het uit te vlooien
even op goed geluk hoge ogen gooien
waar je bij stond ik schrok me rot

Geldbuidelmees

overtreffen doe je niet ineens
je raakt de tel eerst kwijt
met wat je leest

groot uitgebeeld dat scheelt
valt het nest uiteen

maar mezen vliegen
heel gemeen van bank
naar buidel zo ik vrees

met buit gekaapt
de poet weer binnen