Opmaat voor een ander

Het maatkostuum zat fijn belijnd
als maatwerk om zijn lendenen
gesneden zoals het past de lijst
het lijf omgeven een passe partout
gelijk toonde hij zich schilderij
een landschap van een menselijk leven
neergestreken als een zeven vier zeven
uit de lucht gegrepen

in een fluweel grasland van het voorjaar
glimmend in de zon
maar hartstikke met dood omgeven
zo van dichterbij de mondhoeken
met twee componentenlijm in een grimas
van een nooit getoonde glimlach
was het vlees lijkbleek

hier lag iemand uitgekookt
zichzelf te vergeten opdat
nabestaanden weten wat er in zat
is verdwenen een cockpit
zonder gezagvoerder want die zag
Wat sip is overleden
in z'n zwarte doos verdwenen
opgelost tot een hiernamaals

waaruit wederkeren vloeibaar is
een kerngedachte om naar terug te keren
uitvloeisel van het bestaan

Gedrieën

Niemand die mij kent
weet hoe loslippig
ik kan zijn
mijn oor te luister
zij aan zij speel ik
in meeste zin mezelf
koelbloedig in het zijn
met medicijngebruik
ben ik de hoofdzaak
die ik ter nauwernood herken
met steeds minder
uit de voeten op handen
gedragen lastdier
waarmee geen pak
van het hart
genomen is

De dagen van voorheen

Toen dingen nog te gebeuren stonden
dingen domweg dingen konden iedereen gegrepen werd
door dingen die te gebeuren stonden
open wonden onomwonden mee lieten dingen konden
door te zwijgen veel dingen gewoon weg konden
men steeds meer op leven af kon dingen

waren dingen alleen maar om te beginnen onbenoembare namen van vergeten dingen die we samen konden.

Steeds langer licht

De wolken van licht rose tinten
langzaam wit geen gezicht
een eenzaam lint aan het filament
in eigen schaduwen bevangen
ook weer licht maar grijzer
slaat als de bliksem in

het wordt steeds langer licht
strekt zich al door de ochtenden
lui makend vergezicht

spant de ogen in om uitgemeten
de lengte te zien van licht
kruipend meetlint van de slagschaduwen

waardoor ik niet zie of een boom
geen grashalm is in dit verwrongen
perspectief van uitgerekt licht

Alleen. In steen.

Toen god eindelijk in steen werd uitgegeven ontving hij bijna het eeuwige leven
niets beklijft of heeft iets anders om het lijf
dan de lust gevangen van het moederbeeld
met borsten schoot het goddelijke omhoog
als fallussyndroom of een kut gedicht zo groot

toen men verkoos het hout te laten
voor wat het is wat
timide verrot
daarna als kariadetide
hangend aan een vruchtbaarheidsboom

o de dode ....Ode aan de dode

Gezegenvierden laafden dorstig
aan de drinkbeker verslaafd
waar ook het bloed nog vloeide
bezoedeld door het vlees dat brak.
¤
als kind al door godshand onzedelijk betast

de schandvlek uit je ondergoed
is een brandmerk op je huid
geworden die je nooit meer witwast

een plek waar je je thuis voelt
is z'n bestaansrecht ontzegd
nu achter iedere man van god
de heelmeester schuilt

voor het genot van leven
in de heer vergiffenis schenkt
aan de schandknapen tegen wil en dank
die hij desondanks alweer onteert
nu de dader op het kerkhof woont zwijgend als een graf zijn lijken bemint

ieder kind gekruisigd is
wat het beter maakt dat heelt
bevlogen door de heilige geest

of uit te varen
nu de ware heer
is opgestaan
die lustig
verder leeft

(zo hij die veel
om kinderen geeft
gelovend in de enige leer
opdat onze lieve heer
Hem altijd vergeeft

wie bevlekt uit zijn naam
begeert weer verder leeft
die treft op aard geen blaam)

Een nachtelijke extase

Prevelend de handen wringend

om vergeving hangen de slangen
om het lichaam van de gezalfe
na het hartfalen nu gesterkt
in het eeuwig leven dat
in aantocht is nog verminkt

van dagdromen die nagenoeg het meest weg hadden
van geliefden in het spel met de geslachtsdelen
van de nietsontziende de alwetende carnavalsgast
viel niets te vrezen stinkend in de vele lettergeesten
nog onzeker hoe taal geneest van schaamte
dat woord voor woord de schepping uitlepelt

in de tepelkloven van de borsten waar zogend
in voldoening gouden vleugels beloofd
nu het nachtgewaad uitgetrokken wordt omgeslagen.
in het dagelijks leven nietsontziend
omwille van het vruchtvlees nagenietend

Onthoekt achter gelaten

of te wel het hoekje om
is veel betekenend
het enige teken van leven

ze waren rond

Oogt wit

Het look er niet om

de das omdoen in lieve witte tonen
tot zo uitgeslagen
de tranen in de ogen
van de schoonheid
ontloken zwijgend
de ochtend tonen

want niets is scherp
al liegt het er niet om

voor wie veroorloofd is

Ze waren rond
gelijk het hoort
in al het zwijgen

stillen honger
ongehoord voor
wie gaat teloor

Blauwtje

Ze voelde al wat nattigheid bij het komen
een griepje overspannenheid teveel genoten
van het dauwtrappen kun je kouwtjes oplopen
ze trapte daar met open ogen in

Geen woord werd teruggenomen en fladderde voort
gedreven door één zinsnede

zonomgeven glimt Icarus blauw de dag
terwijl zij met schaduwbeelden
In de avondzon de nacht uitbeeldt

Dolk en schede

dat de snede niet diep genoeg uitbeet
was een teken van het beter weten
hoe de vork in de steel het kip en ei
af welke andere metafoor die ook
af kon wijken van de werkelijkheid

Onteerd

Ze nam het Boeddha beeld naar bed
om klaar te komen in besef
dat een godsgeschenk wel recht
moet doen aan wat haar was ontnomen - aangedaan

ze was vastbesloten in deze geest
vruchtbaar voort te leven
met nazaten aan de herinnering
dat de lust haar in de schoot geworpen
verdeeld tussen angstaanjagende
zelfbeelden en goddelijke zegen
dat dit beeld haar schenk

Vaderland raakt bevrijdt van moederaarde

Teelgewas waar ik aan plachte
de handen vuil te maken bleek
knolgewas bij nader inzien te massief
al vroeg afgestorven lente weelde

nu was ik in onschuld alle dagen
die ik bewezen acht in het gras
en ochtendnevel eeuwig groen
dat toch veel waardevoller was

nu ik terugkijkend me nooit herinner wanneer en waar
er geen maaigras was

dit is de ontluisterende eenvoud
van leven het bestaansrecht
is altijd aanwezig en nooit
groener dan gras

de enige zekerheid dat uitbloeien
verder sterven vermag

maar gras
slechts wat vergeeld in de
herinnering van zonnig zomers

ieder guur winterbeeld frisgroen
in leven laat ongeacht de lente

Uitgehold

In de herinnering
enorme hoop
Van rondom mei
gevierde stervelingen

geen weg terug
voert nog de teugel
uit het noodzakelijkst
kwaad gebroken
van het lijden aan

waar langs te gaan
om van het bestaan
geen slagveld
om te maaien
van doorwoekert leed

verder struikelend
in de schuttersput
't mansgat van de dood

Ik mis de diepte
van de inslag

om als krater
door't leven
verder te gaan

Vrijheid

Vrijheid zit in een potje
smeer je met beide handen
in een dun laagje kleur
bekennen op je huid

vrijheid laat je glimmen
in vrede die de schijn
soms tegen heeft

vrijheid geeft
frisse blikken
in de ogen

...maakt geurend de beleving
van de goede neus waar dit smeerseltje te halen valt

vrijheid bespeur je
bij een ander
zo uitgedost uit vrije wil

te tonen hoe eenvoudig broos

het ook kan
zijn mag zijn
wil zijn mag

het einde van een wereld

op een eindig punt nabij uitkijk op een wereldvreemd besef
dat geen vervolg wordt gegeven op leven
hoger dan je komen kunt staat verbazing uit te lezen
op je gezicht en was de hemel slechts je lichaam
waar je uit klimmen kunt

wit

Lente.
De schoonheid stinkt
het voorjaar uit.

Het mannelijk geslacht valt,
onder het juk van uitgebloeide staken,
uitgeput ter aarde.

Van els en wilg is hier met
meidoorn en lijsterbes sprake. Geen zinnig woord wordt nog gerept of slaat de toon aan van territoriaal besef. Niets lijkt hier ongerept of is met voorbedachte rade.

Zelfs het kleinste detail spreekt hier enkel van de daad,
voor 't nageslacht.
Al was het maar de voortplantingsdrift die opgeld int met schaamte.of.uit eigenwaarde. In het geniep dient men elkaar tot voedingswaarde.En telt de dagen af dat men is uitgestreden.

spitsroede rijden

Buiten het daluur komt alles tot rust
de immobielist met wat geweten dat sust
is niet in beweging te krijgen op dit spitsuur

gerust verloren de zoekgeraakte tijd
nabij de snelweg gaat alles ten koste van de levensduur
die goed verteerd tot fijnstof verslijt
met zovelen gepaard zeer overstuur

gedreven medeweggebruikers ten spijt
lijkt verbijten op verblijden de ontstessingskuur
waar noch het hart of bloedvat op wacht
met door het smachten weer een zure appel veracht
de stroomstoot prikkelend aan de kant
door wat.brandstofpompen met roet in eten beland

weerwater

Trekker in de mist

Het schimmig land slokt alles op
geen lijn is naar zijn eind te volgen
geen gevolg te geven aan het bijster
diepte verliest zijn werkelijkheid

tot spijt van al die rechte voren
niet getrokken voor het kortste eind
komt nooit inzichtelijk naar voren
waarin de boer zijn oog verliest
geschikt om aan te horen

hoe de knollen rijp als kinderen te aarde zijn gelegd
hij verloren in de mist de rug nog recht
terecht zijn deel aandoet als zwarte veeg het land uitbijt

in het grijze weer het enige wit
dat hij naliet is fluitend
aan de kant het kruid
dat in volle tuilen schermt met licht

de berm versiert spaarzaam groen het lint uitvindt waarlangs
zingend de wind weer zichtbaar scheert