één oog opslag dood

Kijk zo; onder dat hemels gewelf,
alleen maar staren, weet ik god
mag weten wat, zo vleselijk zot
beklijft met wat ik vond, van mezelf.

Zo zachtaardig als het kansspelen
blijft leven, in veel te grote lijnen,
alleen steken in mateloos vervelen.
Alsof je tot in eeuwigheid kunt deinen,

(met het velen van het mijne tot het Zijne.)

Alles delen om het samen zijn te weten.
Een gokje , dat hiernamaal hoog verheven
boven mij, is blijven steken in één grote leegte.
Wat met plicht plegen leidde tot ontsteeg, te
hoog opgehemeld. Dit aards nietszeggend even;
waar Hij een oogwenk zag met weer vergeten.