Afgewerkt

van minder tot niets
weinig meer te verwachten
dan wat is geweest

op dit punt van vertrek
sta ik nog even stil
te maken wat af kon zijn

Een lot voldongen feiten

beklonken als door
ringetjes te halen grote
uitsluitende woorden

volmondig besloten
beide bekrachtigd om
de vingers gewonden
losjes bij haar bij hem
knelde het wat meer

alles sleet in de bij vleet
toch van lieverlee bleef
bij haar onbezoedeld
bijna krasloos door
het leven bij hem vrijwel
uitgesleten tot gouden draad
en brak veel later die van haar

waarna ten lange lesten nog
wat gram werd gehaald
met veel kwaad bloed
bijzetten waarna alles
in jaartallen uitgedrukt
goed gebeiteld zat

ik ga helemaal tekeer

o was ik maar uw tijdsgewricht
een evenknie om op te zitten
alles laat zoals ontpitten
verwijlend in één pose licht

het wakend slapen in een oor
waarop men rust in 't grazen
waar alles voorvalt met dazen
in nemend tegendeel teloor

ik zou ijlings voor dit zwichten
dat mij ontluistert waar ik hoor
een muze die doordrenkt in vocht

mij een wijl laat zo doorwrocht
dat ik in dromen droom daarvoor
met luimen me laat verlichten

Voor haar brandt alles, achteraf af*

*de titel is stemmig gelinkt
Een onaf - gebroken levenscyclus.

Voor haar brandde

het begon in de ochtenden
vroeg al onder de douche
ze gaf af zo heet als dat
water was

haar huid was ook volstrekt
een maskerade waarachter zij
schuilging met opstap gaan
slechts diende voor hen
de buiten staande staarders
van het andere geslacht

ze had dan ook wel wat
met medicijnmannen
waar ze er opaf
er op en er af
en er op afgaf

want allen eender toch gelijk
daarin waar in gebruik zij
zo nodeloos geleegd werd
(het altaar)

alles achteraf af

als de nachtwind te rusten luwde
kwelde en koelde alles in haar af
wat laag voor laag was op gebracht
werd afwasbaar voor de nacht

zo bleek toch ook alles naadloos
op de plooien in het laken aangebracht
dat bevlekt en overmand van leven
in herinneringen afwasbaar
als de vuile was

met wat haar bewoog dat loog er niet om
nooit handvast water sijpelde
tot film vervluchtende dunne laag
die alles schraal maakt
(de offerande)

Op slot bevrijdt

let op de dubbele woordwaarde
zij wist daar wel raad in te geven
heel haar leven in het teken
van wat nooit voldragen werd

ze had ze voor het kiezen
paarlen voor de zwijnen
bij de vleet en voor je het weet
weer vertrokken of erger
ingetrokken waar kinderleed
verwekt werd tot haar schande
(de kelk van vlees)

in afgebroken zinnen

het speet nog meer met telkens weer
het onderspit delven waarop zij
hun nachtzwaluwtje geluk hervonden
werd zij bedolven met een handkus

als in gebarentaal uitgedrukte zinnen
prikkelend herdacht zij zich hoe toch
bevrijdt uit iedere strijd met herenleed
bedreven toch de smaad aan haar
bleef kleven als een levenslied
vanwaaruit de melodie is weg
geschreven tot in een complot
(het gebroken hard)

alles goed geregeld

naast leven in een vangnet
heeft het hier verder wel wat
goed geregeld in volzinnen
uitgeschreven tot netwerken
waar binnen verstikt
het web van regelgeving
met wat je vroeger afkocht
met een aflaat is nu met afkoop
van de trouwgeloften
tot een eeuwig
van zelfsprekend
verzekerd leven

Doodzwijgen is een koud kunstje
waar je sprakeloos van raakt
het staat dan ook als gunst je
zo ijzingwekkend vrij staakt
zij is zo stil daar daar in mijn
dat ik haar daar verkil te zijn

Opgerot

zo'n 60 op z'n minst om te bezien
dat ik de rottigheid in het verval
wel mis waar alles zo netjes is
boeren steeds meer buitenlui
en buitenlui slechts poetsers zijn

zelfs waar het rot de dienst uit maakt
de geknechte stobbe toch verkleind
uit het oog onttrokken werkelijkheid

niet door het verrot vergaat maar
gewoon beheersbaar vergrast
blijf ik in Bloemkampen niet blij
verrast steken op het speenkruid

met een te vroege dotter in het geel
scheelt het niet veel of is aangelegd
in eeuwen oud eshakbos een doorn
in 't oog de braam die steekt teveel
___________________Bezoedeld________________________
Vanmiddag rond 2en begaf ik me richting Hierden (door Frankrijk) om even de Bloemkampen aan te doen. De waan van 10 jaar geleden lag me nog vers in het geheugen. Zandweggetje, half verhard met wat steenslag, een Sbb hek wat geen onderhoud meer blieft, snotpadjes en absolute rust. Dit alles even als het metaforisch angstzweet wat me uitbrak bij het lezen van een beleidsnotitie over landinrichting, natuurontwikkeling en missende schakels.
Meestal eindigen dit soort notities in harken en verharden. Overal waar iets bestorven is, en de natuur zijn loop dreigt te nemen, hebben we wel een natuurovergeorganiseerd verband dat wel weet hoe te handelen naar deze tijdgeest. Ja, ik ben ook lid van al die clubs; want het kan nog erger als een "landschapmakelaar" ter houd van zo'n gebied zijn witte schimmel er op los laat.
Halfnatuurlijke landschapjes uit een vorige eeuw schijnen een tekort opgelopen te hebben met onberoerd laten. Verharde fietspaden, ver- en gebodsborden, beschrijvingen wat je zoal niet ziet mis je en dat zijn ze komen goed maken.
Dit dus allemaal in het verschiet onderweg met Kattoo naar "Het grote weiland" en het nog mooiere eeuwenoude essen hakhoutstruweel "Bloemkampen".
En verdomd als het niet waar is. Tegen de verkeersregel , "alleen toegang voor bestemmingsverkeer en fietsers" toch het pad ingereden. Daar met omzwerven langs vele andere "Zuiderzeelanen en wegen" er geen mogelijkheid was tot bezoek aan het mij zo geliefde essenstobbenbosje.

Ik werd opgewacht door een bloeiende Dotter (de 1ste?) en ook het geel bloeiende Speenkruid. Verder verraad het versje wat ik zoal ervoer met de staat van onderhouden

klimaatrobuust

Waar god verdomme nog moeite mee had
wordt door de mens in alle eenvoud volbracht
hij breekt in luttele omwentelingen af wat
regels nauwkeurig in miljoenen jaren is bedacht

met Zijn woord schiep Hij daardoor zijn eigen graf
waar kennis van goed en kwaadschiks teveel bleek
een elfde gebodsbord wat niet meer stond voor straf
uitsluitend voor Hem verbannen uit onze streek

zo opgeteld massaal als wij zijn met zijn allen
als wedren van de schildpad op een hazen loop
op iedere daad voor het behoud toch te gewoon

Wij hem alleen maar verbannen naar zijn troon
om te verknallen met eeuwige roem op hoop
de schepping in toom met in noodlot vervallen

Verstorven maar waarlijk

Waar woorden spaarzaam voor staan
schrijft men met name in één schriftuur
dragelijk meer omarmend het is zuur
de pijn van vaststaand zitten
dit is luisterend oor hebben
voor vanzelfsprekend katheter
een vastenavond was te duur
voor een smeekbede

In geregen

Mijn god is ingesnoerd
tot woorden
waarin ik
ik waarin
ik zit verlegen
als kaasstolp
ook wat verlegen
en put ik steeds meer
uit tot niets
meer te dichten
valt valt tegen

Komt in de bus

nabij de eindhalte
tast 'n oude man aarzelend
naar het stopknopje

Ontkenningsfase

op de dag van gisteren
zat je te wachten op morgen

vandaag zie je terugdenkend
een geweten dat alles wist

Spijt

zo door je denkraam zag je
hoe de wereld spleet
in lucht en aarde
het scheelde ook wat
dat je er aan dacht
aan besteedde
tijdens een brainwash
waardoor het aanspoelde
wat je met een el minderen
ook had kunnen voorkomen
en je het nu speet