niet begrepen het onbegrepen woord

dit is het niet begrepen woord
het onbegrepen niet bestaande
dat woord dat onbegrepen laat

waar het bestaansrecht uit is
ontnomen stateloos en rechteloos
gewoon uit niets en ongehoord

een woord dat nergens meer bij hoort
verbodswoord waar verboden toegang
bij hoort nergens staat en niet bestaat

nooit ook meer wordt het gehoord
uit het oog en uit het hart ontstolen
leeft het voort wat bij niemand hoort

teveel misbruik heeft het aan een ieder
toebehoort maar ongenaakbaar bleek
het broos een misbaar oord ergens ook
te duiden wat niet meer bij mensen hoort

al kom je het nog teveel tegen waar het ook
niet meer hoort dan wat met de tong beleden
onversneden dundruk van de leugen leek

't gist

bijtend als de wijnazijn
is kwadratisch bederf
dat uit de volle vrucht
zon gerijpt de smaak
verfijnd en als vocht
geperst de lippen streelt
gegist de geest bedwelmt
scherper nog verzuurd
de tong verfrist die dorst
lest waar het bijten is

alfa reu staat af te zeiken, voor de plaspauze

gebukt gaan is een zware last met stijven
de lul voelt zich hierin gesterkt bij het volharden

want zelden waren mensen in zijn buurt
in staat te buigen om krom te blijven staan
anders dan vergroeien tot een grote weerstand

het lijkt op bomen in de wind
die neigen ogenschijnlijk ook meegaand
maar worden slechts weerbarstig

De lucht vol mantelmeeuwen

ze lagen daar wat uitgeblust
op het randje van mijn bed
wat na te pluizen aan elkaar

ik grabbelde wat in mijn zak
met as bedacht wat met na
branden ze, zij, hielden van
elkaar, vast en zeker zo ik

het nakijken geniet en zie
in tegenlicht de blauwe
hemellichamen ze zweven
al is het wit daar zwart

wat overdreven voelde ik
ervoer mezelf alleen maar
even later genoot ik ook
ze waren uit mijn gedachten

gedreven

Titanium

ijzersterk licht metaal, de nieuwe moraal
het laat geen tekenen na op de huid
mijn klok bevestigt dit het tikt al jaren
na in de keukenla
omdat ik tijd heb afgeschreven

zo bouwen we huizen om de camera
van oerkracht juist door de titaan
die weergeeft wat ook kunststof doet
met opwaaien van de speelse zinnen
kleuren schetst in taal van nu

spreek het uit als nul met enen
vergeet hoe kostbaar het bezit
de drang doet tot het nemen
de vrouw klaagt er steen en been
dat het hart niet als gestaald kader
uitblinkt in luchthartig wezen

staal dat geronnen wordt als bloed
met nagels uit de bodem geput
dringt door in iedere oorschelp
die horen wil hoe luid en duidelijk
het onschuldig schaap zich verkoopt

verlustigd aan het gif dat aderen doet
laten waar het allemaal omdraait
vergiftigen omwille van vergiffenissen
dunne laagjes werkelijk slijtvast
om de jaren heen gesmeed
waar in voeger jaren goud
de lijst versierde van het kruis

nu weerbaar, onverweerbaar
het titaantje van de man
die de vrouw versieren kan

Het heengaan

voor het heengaan
ziet men nog even
op de rug en zwenkt
de voet neigt eerder



af naar gene zijde
als bijna onbestemd
gaat ook het hoofd
als groet een richting




dan ook de andere kant
er wordt een leegte
achterlaten zonder
omzien en vertrekt

Je gal spugen

Net als je verwacht dat er leven is te verwachten
steekt het zijn rode tong uit terwijl jij dak staat te bedekken
verbaast over dit onoorbaar fenomeen besluit jij
dit is uit want het leven in een notendop is voor je 't weet weer op
of anders gewoon een schimmelinfectie dus doodgewoon
zeldzaam sterfgeval met uitsteeksels

Want zoveel is zeker
het leven dat lijd je
als een half uitgebroed
lang ei nog net in staat
de veren te plukken
voor het vergaat

Open eens uw hart - gespan

ik deed het en ontsloot wat rood aangelopen
Hoe voelt dat nu? Nat. Maar met een vraagteken.
Dat klopt. Nee dat klopt geenszins en niet meer.
Het loopt over; zoals u ziet.
Wij zien dat nu eenmaal allemaal
door andermans ogen.

Zo zag ik Awater vandaag voor het eerst
op deze verder zo stralende Juli dag. Alles goot
of stroomde over. Zoveel, ik kon mij nauwelijks
verstaanbaar maken in taal, laat staan mijn ogen
te geloven. Uitdrukken,
maar het kon ook niet uitblijven dat ik
juist vandaag de kiosk der letteren aandeed.

Dichter in de poëzie kun je welhaast
niet raken. Aldaar besloot men, nog slechts
anderhalf uur, zeg uur U, om in hun metafoor
te geraken, besloot zij te fuseren.
Bout gezegd, ze ruimen het veld,
na zoveel jaren gedicht te zijn geweest.

Vrouwen, moeders wellicht, gelet de oude boezems,
slaakten diepe zuchten zonder omhaal en te bezien
wat de winst oplevert die uit de kortingen die viel
te behalen zo te kijk in het jat dadelijk uit het veld
of in geen veld of wegen meer te bekennen
wat poëzie nog inhoudt op een loopafstandje
verder.

(de directeur van een gerenommeerd dichtblad
sprak ik tegen over een abonnement nemen.
Zoveel bloeit niet met bloemlezen,
in weer omzien dat het binden moet.
Immers, ik schrijf ook, laat staan alsof het gedrukt staat.)

gelukkig

G
E
L
U
K
hangt aan deze zijdedraad
die jij aan iemand geeft
om

hij breekt
als je er teveel aan hangt
zoals jij teveel
aan iemand kunt hangen

tegenvalt met meezitten
waar van alles in schuilt
dat met één woord
O
N
G
E
L
U
K

heet

geluk
waar zoveel
van af hangt
dat het wel
moet brek
e
n
met wat

het omgeeft

Vrouwen

die omhoog schieten
door het kunnen
van hun man vallen
hard gelijk
de steen
waaruit hun ego ook
gebakken is

loftrompetten

Je kunt klagen over het menselijk ras
maar zij was meer behept met wat ik in haar boezem las

vertrouwen schonk ik daar breed in uit met het bezien
daarmee waarmee ik mijn oog de kost liet en verdien

niet zozeer met het aanschouwen als wel met delen
ik haar vroeg hoe het is zo vissend te staan vervelen

wat haar ega ook beaamde een hengel dient om vast te houden
maar zonde van de tijd die daarin rust dat haar poes miauwde

de tijd uitsparend met zulkse schoonheid dit diepgaande
wulps aandacht vragend lijnenspel dat ons vermaande

haar was het water aan de voeten gestegen ons het hoofd te moede of ook vermoedde
de lippen dat dit schitterend tegenspel van zon te water laten ook kon bevroedde