de tongriem

aangesnoerd tot snijdens toe besneden
stevig in het zadel voor't ravotten
wat afgeleerd dat er niets toe doet

dit alles is tegen beter weten in
geript gelijk de voorhuid van de eikel
vlees tot vlees tot bloedens leven
het karkas dient afgevloeid van bloed
met ogen op één hoop gesmeten voor't vergeten

dat eens zag hoe smakelijk nog de blaarkop
in de wei het gras versmaad versmacht nu
de koers gezet is op de omzet van de vrek
die het laatste lek uit bloedarmoede steelt

lauweraat

toen ik nog naast ze stond
(bevend als rank riet)
huizenhoog boven mij verheven
(het rijzend weerbarstig hout)
daar zwijgend mezelf bij vond
(luchtig nog de halm opstak)
niets zag om voorbij te streven
(liet breken onder hun gedonder)

nu ik hoger op een voetstuk sta
(stram, groen verlept uit scheden)
wedijver met hun oogopslag
(de maan staart bleek de zon na)
daar kaarsrecht in verloren ga
(schijnt de blauwe dag mijn iris)
zelfs daarmee tutoyeren mag
(neigt het beworteld schot)

werp ik blikken naast me neer
(priem in alle kracht en stiet door)
die titeldragend opgespeld
(hun weke vlees doorboort met groeipunten)
gelijk de glans van al te zeer
(van mijn uit aardse kracht opsnapt)
vager aanzien leger is geveld
(sap dat hard vlijmscherp blad herschept)


--------------------------------
enzo laten we allemaal wat vallen
de een een steekje losser
de ander met vastroesten

onvermijdelijk zijn in aantallen
groot zijn of ook de klos
of beiden in verwoesten
dus kom laten wij los
laten wat ons bindt
in scheiden dichterbij
-------------------------------

opgezadeld

kracht stug leer je er op zitten
het kraakt wat af maar geeft ook af
het rode reed - gevoel
strafbankje met er vooruit komen

krachtige veren onder je reet
staken er bijna uitstekend door
ronde wormen onder je kont

veerkrachtig zo zou het leven moeten zijn
doortrapt goed in de beweging
die je in de benen zet

krachtvoer wie gaat er voor
er steekt iets achter om te gaan
want wie fietst er nu alleen
-tussen vandoor-

maak er maar liever geen punt van

ik ben meneertje Evenlater
niet om het even, meer oneven
maar liever ben ik nog

een kort moment na nu
ik leef ook maar alleen

maar voor de vuistweg
is nu vroeg genoeg
zelfs voor uitstel
dat ik zelfs afstel
pakkumbeet een week
of twee

hoewel ik met evenlater
een heel eind weg kom
blijf ik toch graag op m'n gemak
een levensdoel vol ingrepen
daarbij inbegrepen deadlines

waar ik aan voldoe
om aan te blijven hangen
hoe goed bedoelt ook
ik bereik dat verdomde punt nooit

nog veel liever
hang ik nog wat rond
even later kort na nu


want ik trek altijd aan het kortste eind

wegwerphengel

ik staar naar de dobber
wellicht van drijven en overdreven
staart de dobber dobberend kalm
naar beneden naar het beet

de worm die zo genadeloos
aan de haak steekt dobbert mee
tobbend over leed en leven
nog even dan is lijden ook
weer geweest al galgenmaal
voor wie versmaad te hoeden
dat wat smaakt gewoon blijft steken
als de graat die het keelgat maakt
tot kreet van weerhaken die oprakelen
hoe twee levens aan een geregen
samen aan de draad bungelen
voor de hand die het allemaal toestaat
toeslaat en keelt met kreten van puur genot

"ik ruk de het uit de strot
omdat lijden met zoveel genot
gepaard gaat en kapot
niets meer is dan rotte vis"
de visser die zijn schort bevlekt
met schubben van de huid
het slijm dat er verkleeft
de dood aaneengeregen

Mis kent talent

ik ben de kunst
om te overleven
een ruimte alleen
om mij mij is geen
adempauze vergeven

ik leef alleen om ja om
opvallend te blijven leven

het vallend blad
dat durft te sterven
dwarrelt aandachtig
naar de rotte plaatsen

kleur de herfst van de jaren
waardoor men even mij niet ziet
levend bewijs dat dood miskent

misgunt de aarde
haar schoot
schreeuwend
in de barensnood

zie mij lijden
in dit heengaan
van ene vazal
terwijl het levend
bewijs nog voor u staat

de vuile moed der leden
die dichterlijk zichzelf prijken
aan de kleefstok van hun ego
over de zerken van het leven
de dood gewoon gebruiken
voor de stijve peniskoker
koketteren zich de lust

Smartlap en ten slotte met de poten op tafel

steeds vaker bleven de ramen geloken
gordijnen dekten meer en meer toe
toen hij verloor wat bij hem hoorde
luisterend van oor naar oor

waren zij daar tussen in gaan wonen
onverlet het zwijgen van de muren
dat vanzelf sprekend bleek de stilte

uit te breken hier onmiskenbaar
werden drempels voor de deuren
met veel sloten zij hun leven daarbij af

langzaam ging de deur weer open
voor degene die daar niet meer woont

af geteld

dat moet gezegd, het valt en ook nog tegen;

Allemaal lust

zoals je dun schrijft tot & met sonnetten
ter hand gesteld in fijne koolstoflijnen
buigen letters om woorden te verzetten
zo't de zin al zal vergaan in inkt te rijmen

je kunt er alle kanten mee op vooruit
in tegenzetten; zie hier op de voorruit,
is gezocht, maar dauw beslagen waas
zo met één gebaar 't lichtend maas
blikt de glimp vangt achter 't verhaal
'n streepje helderheid maar ozo schraal

't grijze potlood dat de wereld samenvat
en, dood, vlekkeloos ook nooit uiteen spat