lauweraat

toen ik nog naast ze stond
(bevend als rank riet)
huizenhoog boven mij verheven
(het rijzend weerbarstig hout)
daar zwijgend mezelf bij vond
(luchtig nog de halm opstak)
niets zag om voorbij te streven
(liet breken onder hun gedonder)

nu ik hoger op een voetstuk sta
(stram, groen verlept uit scheden)
wedijver met hun oogopslag
(de maan staart bleek de zon na)
daar kaarsrecht in verloren ga
(schijnt de blauwe dag mijn iris)
zelfs daarmee tutoyeren mag
(neigt het beworteld schot)

werp ik blikken naast me neer
(priem in alle kracht en stiet door)
die titeldragend opgespeld
(hun weke vlees doorboort met groeipunten)
gelijk de glans van al te zeer
(van mijn uit aardse kracht opsnapt)
vager aanzien leger is geveld
(sap dat hard vlijmscherp blad herschept)


--------------------------------
enzo laten we allemaal wat vallen
de een een steekje losser
de ander met vastroesten

onvermijdelijk zijn in aantallen
groot zijn of ook de klos
of beiden in verwoesten
dus kom laten wij los
laten wat ons bindt
in scheiden dichterbij
-------------------------------