Zeer uitgestrekt

Hier zit ik tussen twee
droog gevallen tijdsgewrichten
te schrijven aan dit gedicht
het deert niet

dat dit leven tezeer omgeven is
met keerzijden van het bestaan
zolang ik maar kan zitten
in dit zonnelied van geruisloos
eroderend riet aan een stralend ver verschiet

het leven is dan ook niet anders

dan een sluiscomplex met gapend
geopende deuren waartussen door
water geen beweging kent

nu het gevaar geweken
alleen het zoute wenen
van de kwel met het zoete
tegenstromen het zilte vocht
wordt bestreden

de overspanningen zijn hier
talrijk gebleken op dit punt
bij nader inzien

wenste men zich een ganzenveer
als schrijfhout maar weet zich
staande met talrijke overwegen
omwille van de eeuwige weg
van de beleden rust die uitkeert

-------
uit het verweerde riet
op schot hoogte wat kuifeenden
zijn niet vreemd hier in de bijt
waar ik mezelf meer schrijffouten
weet dat ooit zijn uit te wissen