Klein verzetje

Ik las van iemand het verleden
uit een klein vergeeld verzet
met hoe hij heeft geleden

hoe zeer het op transport gezet
het vel over been verkregen werd
de bodem bloed doordrenkt meeleed

kinderen verschrompelden tot leedwezen prikkeldraad tot metafoor van vrijheid verwerd

uiteindelijk niemand meer
twijfel leed dan de overlevenden
die zonder gezichtseinder toch
weer tot horizonten reikten

waar een jongensdroom steeds meer
hersenschimmen leken
op nachtmerries bereden

onaantastbaar voort gedreven
zelfs in lidwoordjes beleden
onzegbaar veel teweeg brengen

met opnieuw beleven.

UITverKOOP

Dit is alles (!) zó spot
goedkoop

opgeruimd staat hier te koop

omwille van de werkgelegenheid
geen tijd om stil te zitten

voor een buitenkansje eindelijk
met een blik van een flatscreen

om alles uit te kijken

dit kun je niet laten lopen
dat kun je zeker goedkopen
voor een uitkering of wat al was
het vakantie-

geld om uit te geven loopt
gelijk water om de mond
eindelijk in digitaal
het acht uur journaal

om naar uit te kijken
hoe de massaontslagen
de nullen treft die één na één
vakantie nog naar de analogie
van het blauwe scherm
een beeldbuis moeten verstouwen
om berouw te tonen

Zeer, mannelijk.

Hij heeft een kut gedicht om zich op uit te leven.

Geen woord stond er voor lul
te spelen. Taal noch teken hielden stand of vielen tegen.

Op een laatste ademtocht werd hij
op rantsoen gezet.
Met sterk water werd hij afgelegd, een spookbeeld waarin op de valreep zichzelf bezag.

Zo uitgeteerd die eerder opgeblazen werkelijkheid dat hij vel over been is heen gegaan en zag zichzelf niet meer zitten in dit licht. De vergetelheid raakte snel verlegen om een schotschrift waar onder hij nog opgebaard geschoren lag. Een doodsbericht geknipt uit schaamhaar legde alles bloot waaruit hij geboren is.
Met lijkvocht als vruchtwater gebroken uit zijn schedel ontsproten bron van kwelgeesten werd hij gedicht ter nagedachtenis.

Aardgas

Kraakrakraai kauw kra kras kakakakra
Gkrakra kraskras kauw ek ek ek ster
Krakraska kras kakaraaf rarara ra krakraska
Krakrakoe koekakras kraskoeroek roeroekoe krkrkakras kakakaka
Gakrakras kakakrakarkas kroenoenoot kranood gragragaai
Kraskraskraai gragraga graai gauw kauw wau krakra

Ze spelen het daar altijd op de man

Voor zover een minderheid kan spelen
spelen zij het altijd op de man
ze hebben daarom iets uitgebannen dat alleen nog via de achterdeur kan
een rok tot op de grond is hun het spel
waar teveel zwart voor ogen wordt gesteld
met zonde van de tijd alles wordt beleden

zolang de gulp niet wordt vergeten
die alles naadloos dicht rits van 't geweten
waarvan de kerk- nachtvorst is die 't wordt verweten

IM

Nu ook hij is uitgegraven (wordt zij nog even opgediept) uit het geheugen
-
Hier staat iedere steen voor zerk
geen letter laat nog onberoerd
zich tot woord uitlezen

tot de grond toe afgewerkt
past alles nauwgezet
gelijk op één stapelbed

met aarde als een springmatras
tussen papa en mama in-gezet
lijkt het wel een kinderkamer
voor de eeuwigheid ingericht

ik had ze liever in zak en as
op het bed gespreid rond de ruwe berk
-er later voor hun plezier
wat vioolen om heen gezet
dan nu uit ruimtegebrek ze tien
jaar op te sluiten in een kist allemaal uit hetzelfde hout gesneden

wie geeft ze water als ze daar om vragen
wanneer met hen tot stof de huid is afgedragen
de botten uitgegraven als nog bij't oud vuil buiten gezet
hun om respect komt vragen?

het vinkenoog

Er valt een last van het verleden
nu het geheugen zielentogend is

met stof dat ter aarde is besteld
valt alles stil dat opgelicht wordt
met ademhalen het ook wel verdient

met niets in het verschiet dan heden
het is dan ook feest voor alle leden

dat uiteindelijk collectief zijn

geest gelijkend regenwater daalde uit
zoveel woorden valt dat af te leiden
begrijpen is het verzwijgend allerminst

Afdichten

Ranken

waarin druif en hop
samenkomen verslingert
aan elkaar neigend
naar het lichtste punt

waaraan houvast wordt geboden
zo omstrengelend leven eeuwig

tot nabij het vallen van de winter
terug naar de knoppen verlangen
inniger in eenander verweven

opdat slechts de zeis der tijd
het af kan snijden van de loten
die geen overwegen dulden

waar anders dan gedicht zijn

voor elkaar

Liefdesnestje

Er zit wat schaamhaar in de boom.
Niet zozeer geknipt, geheel ontbloot

weerspiegelend in water.

Goed weergegeven helt het geheel wat over.
Het was dan ook goedbeschouwd
een oude foto waar nog liefde voor
het nemen uitsprak.

Wat verder weg bungelde een meisje nog,
hogerop vrouw en later ouder weer het kruis
omgeven prachtig de triangel van waaruit leven
ontspruit om te beginnen met lust omgeven
op het hoogste punt geland de wijsheid
omgeven met een uitgeleefd lichaam
dat van schaam ontdaan alles toonde
wat de onschuld van leven in haar droeg
de schoonheid was naar binnen toe gekropen
een kenmerk dat de jeugd verloor met het vergrijzen
komt immer terug genezen van de lust
zonder deugd is geen vrouw bewezen

afhangend water

's morgens vroeg afhangend van dit tijdstip
staan de ogen nog naar binnen toegekeerd
onder het falend maanlicht luisteren lippen
nog enkel naar elkaar dit zou zomaar nog
een eeuwigheid kunnen duren maar gelukkig
komt de dauw daarbij tegemoet getreden
om te ontsnappen aan een zucht vervluchtende
regen waarop het geheugen rustig kan bogen
op een afzienbaar wederkeren van het daglicht
met een oproep tot verder ademhalen
met ontwaken alsof het nooit anders is geweest

Onvergelijkenderwijs

Abeel, geen boom oogt schoner
dan jij je in oogopslagen tooit. Al komt mij voor, dat jij geen blikwaardig gunt die jou in al je schoonheid beziet. Waar zilvergrijs de boventoon voert en van bovenaf niemand de keerzijde van je blad herkent,

Geweldig

Vanavond kwam een prachtig onweer op
binnen mijn gehoorafstand zag ik het herrijzen
uit het niets was de nacht geboren
lichtend voorbeeld van de angst
die met mij de dijkkruin opkroop
alle hoop sloeg als een bliksem in het zwarte water weerspiegelde de slag
na slag werd er geboren en stierf af
ik werd getroffen door het weerlicht
zo hoog verheven torende ik boven aardse zaken
dat het in sloeg als een bom verwonderde mij toen resten as
naast mij met alle hoop de grond in boorde.
ik slechts de opklaring aan het einder zag
zonder geloof aanschouwde

wist zonder.god me toch
herboren hier na ook dit leven
bestond uit niets en was alles omvattend hier en droop af.

Hier werd het laatste gat gedicht

alles was ten onder niets nog drooggevallen
omdijkte werkelijkheid waar in land werd

ingericht om ver beneden peil te leven
de herinnering spreekt mij nooit tegen

hier rust op de een tegel tegen over wolkers
de steen die spreekt in wolkenbeelden

zoals boekdelen alleen tegen mogen spreken
met zeker weten waar water aanlandt bij de lucht
een diepe zucht verklaart de tegenwind

Wij sterven niet voor niets, punt uit.

Een onbehoorlijke kroon op de schepping
Een misstaand feit begiftigd met wat scheppingsdrang
Een godswonder dat alleen met misstappen gepaard gaat
Een verkwiste samenvatting van gods overspellige hand
Een oogluikend tochtgat in een vestingsstad
Een nageboorte dat gelijk een embryo nooit sterven mag
Een greep uit genen met geldingsdrang
Een goed gebaar dat juist op tijd wat uitgestorven raakt
Een daarna nooit meer na te vertellen verhaal
Een miskend talent dat op het punt van uitsterven bestaat

Op de valreep

vandaag schoolde de mussen samen
ze hadden zangles in de boom
de spijbelaars staken vliegensvlug
over en speelde kolibrie met tegenwind


ze leden geen twijfel over het vrije leven
maar kozen steeds meer een los verband
dat langs de akker viel te bewonderen
toen de zon ze overkwam

lieten ze in tegenlicht de vleugels
spreiden ongemoeid en onbedoeld
voor wat zal komen anders dan gewoon

een zomerdag met alles dat onbekommerd
leven laat dat niemand hun kan overkomen
dan het spijbelen voor de vreugde van de wind

Een bastaard naar de kroon gestoken

De Hollandse linde, uitgebloeid,
groeide steeds hoger onderkomen
biedend aan iedere luistervink

heeft nu, in de kroon geschoten,
zijn eigen toon gevonden samen
met zijn vriendendienst, een kliek
die redelijk ontluistert, ziet
hoe zij samen, tweemaal hij, hun
luisterrijkje tentoon gesteld

nu hun passie preken over, hun
privébezit, dat bijna bloot legt

hoe te kwaad, wat je plat gezegd
penonijd in het kwadraat,

de hollandse linde halfslachtig,
een bastaard is,
die geen schoonheidsprijs verdient
grienend zijn grieven aantoont.

Haar klokje tikt

Ze heeft een eitje op stok
toktok tok in het kippenhok
opgehokt droomt zij wat opgefokt
het haantje lokt van vreemde verten

maar de ren zit nog op slot
voor je't weet
haar eierstok verrot
kakkelt zij over het genot dat mannelijk
schoon haar schenken moet

zo zat

beschonken kuikenbont dat lonkt

wil zij de daad gaan foppen
door met eerder opgehokte eitjes
hem te bedotten hoe draagmoeder
zij een koud kunstje flikte
onverschrokken hem haar hard
gevroren eitje tikte schonk de dag
die brak de schalen op
waar zijn schellen bij hoorden

Ontboezemingen deel twee

Ze legt haar borsten bloot
aan mij ten toon
onthullend veel
zo nat gemaakt in tweevoud belicht
zwartwit gezien een stralend vergezicht
voor in de portofolio of schrijf ik dat fout

want het begint
er geweldig op te lijken
dat ik fotograaf ben
die vastlegt met beweegredenen
onscherp uit het verleden
verkregen bewogen beelden

die in het nu geplaatst
bewijzen
dat tijd op gevoel bevroren
kan raken

afsterven, maar niet in eens

Sinds de vorige eeuw
Is het geheugen gedicht
Met tomeloze losbandigheden
Ontdekten woorden de zin van leven
Nooit verwikkeld meer in taal

Voor zag het daad met dranghek
In parijs tot diep in amsterdam
Niks ontziend voorzien in rook
Klonk de klank door zonder rijm
Enig maatsoort sloeg door atonaal
Niemand vreemd verheven penseel
Op schrift gesteld met mus
Of indonesia kwam bij god tezaam
Groot genoeg om klein te zijn

gEdIcHt

Hoe krijg je dit in godsnaam weer
gedicht
het gaapt gewoon zo vleselijk
verwondt
dat geen spijt meer is te
beschrijven
met al die leedwezen op de vlucht
geslagen nu ouders schaars gekleed omgekomen zijn
hongert slechts schreeuwend
gerechtigheid
dat nooit weer! maar wordt barre voets getreden.

Mismoedig

Grijs werpt een ander licht op
het oppervlakte water waarover ik
richting Amsterdam uitkijk zie de
nevel vanuit een ouder vergezicht

beleef in een kringloopwinkel
zwart op wit dat m'n jeugd
sprekend met een hoer
die naast me zit

zie een lichtpunt in de ruimte
breed uitgemeten ervaring heet
frontaal een uitgebeten
tijdsgewricht gelijkend winterriet

nog ver in de zomer nog
zelf lijd ik
aan een zelfoplossend vermogen
dat ogenschijnlijk de ruimte biedt

mijn blikveld overheerst
ervaar ik het wuivend gras
als vriendelijk handgebaar

En maar door akkeren

De boer bemest zijn akker met bestrijdingsmiddel
tegen kwaad is immers niets anders opgewassen
dan waar groeiremmers mee opboksen tegen
onderdrukken van de plaag die hem voor ogen staat

't is als dichten van de gaten in je geheugen
met wie je achter liet in woorden
die besterven op de lippen terwijl
je hardop voorleest uit haar werk

lijkt het overleven tegen de verdrukking
een verlept blad waarop eens te lezen was
hoe aarde zich vermengde met haar schoot
vruchtbaar omgekomen tot in de dood

bijna is niet helemaal voor niets

De dood moest het bekopen
toen ik eruit opstond
ik zag mezelf wel zitten
maar liet het daar ook bij

Taal verstomd steeds (vaker)

Met een eclips in het achterhoofd
plannen mensen af te reizen
naar het slagveld om voor
zes minuten de ogen te sluiten
op klaarlichte dag zo verslaan
alleen met woorden tot niemand
meer verstaat waar het op slaat
om doodgedrukt in een lettergreep
of twee te weten dat met dit land
daarbij inbegrepen geen mens meer
weet heeft hoe zwartwit wordt
geleden tot het gedrukt staat
van overheidswege een supermacht in al haar pracht
(de man heerst daar
die nog van rood vlees geniet)

Waterdicht

Het kletst er maar oplos
geen houden aan de neerslag
het komt als regen op je neer
gezeik en meer dan woorden zijn
er met stromen niet te vatten
zo vloeiend kan spreekwoordelijk
zijn of worden wanneer een lek
niet dicht zonder leeg te lopen.

Bedrogen uitgekomen

nog wat vaag staat
op de achtergrond
het verleden
in knop te gloren
terwijl in het verschiet
ragfijn maar afgedropen
het heden wordt toegelicht

Ondergraven

Zij die hier weg droomt
baant zich vrij
komt met bagage maar
armlastig

bij mij

Ze zit in de badkamer
indachtig bij mij haar
wordt harder ze scheert
zich daar kaal

twee

onlos - makende gedachten
rakelings bevrijdt in haar
speelt een ander mij klaar

Markt

Hier schreeuwt de tijd nog
om een pols
zwerft bijna naakt het vrouwelijk schoon

weinig hittebestendig bungelen
de borsten bij het bukken
naar de grond vlees is hier
een besmettelijk woord
naast kipfilé hangt dit alles
gratis ten toon

goed ingestoken prijken
zonnebrillen in bedekte termen
goedkoop rijp
fruit of rottend geurt
het weeïg hangend
naar de lippendienst
van de uitgekookte koopman

en iedereen doet zo gewoon
dat de hitte op de straat loopt
de één klaagt wat om wat
geld waar iedereen van schouderschokt
schrikt de oude vrouw van op
geeft een fooi van haar laagst genoten maandelijkste last
gaat het haar het gemakkelijker
af

niemand beweert dat
maar dat staat vast
de man gaat het hier beter
af

starend naar te strak
doorschijnend wit bespannen
meisjespantelon die niets
te wensen over laat
dan de in stof vastgelegde
ingenaaide bilnaad
waar menig blik naar dwaalt
gaat

langzamerhand naar hand
de dagbladpers failliet
die weinig aandacht trekt
nog even

valt de aandacht in het niet
naast zo'n hooggehakte griet
van een spraakwaterval die
verkoeling
biedt

voor wie het ziet vindt
de allochtoon het heel gewoon
dat de vlaamse friet
vandelig kleurig haast
voor niets naast de wiet
te scoren valt

druipt geelbleek mayonaise
die ik negeer maar een neger
zijn vingers vanaf likt
rekent blond gebleekt
de del met hem weer af
wie staat daar-
bij stil

Bloemlezen

Een uitgebloeide vaas
vergooit zijn kansen
met de schoonheid
waar het voor stond
met geen woorden te beschrijven hoe het topproduct van een kopstuk
samen - gevat met honderden gelijken
blad na blad wordt
omgeslagen tot zat geworden
vergeten wordt
op welk blad wat
te lezen stond

en

men vluchtig zoekt
naar gelijkgestemden

Mooi meer

Soms is mooi meer
dan genoeg geweest
meer niet meer
geweest voldongen
soms de tijd
die men verstreken weet
dan zijn er alleen dagen
van wel eer nooit meer op
komen dagen
daagt het niet meer

Puinzooi

Het geweten knaagt aan het verleden
je weet daar was eens leven
maar zeker ben je daar niet van
nog staat het skelet tegen beter weten
wankelend onder de druk van heden
blijkt betonrot iets onder de leden
dat sterft met grof geweld