Moeder nabij Gorredijk

Moeder spreekt boekdelen wijze woorden. Bukt zich gaaf een bilnaad bloot, steekt een peuk op, rookt uit haar mond bij't verbieden van de kleuter, grijpend naar de grond. Ongezond. Vies! Laat maar liggen. Het kind knikt begrijpelijk gaat zij daarin mee.
Begaan, bij vijfentwintig graden staat de achterklep wagenwijd open.
De honden, aangebonden, blaffen duits accoord.
Het kenteken laat zich vertalen.

De baas komt uit de bosjes opgelucht terug. Zijn zonnebril omhoog gestoken verraad een heldere blik in zijn hand omsloten. Nog één teug en dan vlug terug de wagen in. Kind dreint, mams walmt paps kalm nuriet vakantiemelodietjes. De reis vangt aan met raampjes open. Een laatste blik geworpen, cola, op het eerste gezicht. De remlichten verraden het oponthoud van alweer een corrigerende tik. Blaffend rijdt de stationwagon gti de parkeerplaats af.

Rolrond

Alleen al daarom trek ik naar de veluwezoom:
De mest, een kever en een karrespoor.

Niets leidt mij meer af op de ingeslagen weg.
Met pracht en praal dat zwoegend eerbetoon aan stront.

Het zegenvierend nageslacht, dat eindelijk zich tevreten stelt in andermans hoop.

Terloops gedropt, maar hoedanook; stront.

Opbrandende liefde

Zij gloeit met schitteren iedere dag
stralend als zij is geen, een ware krans
een keerzijde van wat ik vermag zelfs als ze menopauzert is de kans
groter dan ik verwacht haar schaduwzijde
zachter glijdend over het heinder ver zij
zo in bedekte termen gelijk vermalledijde
werkelijkheid tot verdorren toe maakt mij
dorstend lavend aan haar bron
die keer op keer haarzelf verzon
de gloeirest die uit haar eigen as vandaan mij tollen laat en weer veras
ik als herrezen uit mijn watergraf ontloop zelden in neerslag mn straf
die lust tot het vergaan wederkerig maakt
zo zal ik zingen tot leven in mij staakt

Hiernamaal dag des oordeels

Het geschapen beeld is heilig dom.
Nogmaals; eeuwig groen is stom.
Maar het bestaat in de vergankelijkheid.
Het besef gelijk berouw dat na de zonden spijt.

Gelijk de vlindertuin geen bestaansrecht kent:
Zonder het achter de tuinliggend brandnetelveld.
Dat vervloekt gegeven dat steken nooit went.
Hoe't ook zij zeg't niets over wie een oordeel veldt.
Het gelijk van de kip die aan het kraaien slaakt.
Komt het tekort aan licht.van wie daar staakt,
waar op goed geluk de hemel uit bestaat. Met slechts een zekerheid: Alles vergaat.

De onherbergzame man

Hij had een vluchtweg naar omhoog z'n verdorde wijngaard onderweg
hoorde daarbij met zijn geloof
liep hij verder te hoop een ruigte dat de leegte toonde waar hij
ooit zijn droom verwoordde met
een aan zekerheid grenzende regenboog

Alles van de lucht laten afhangen

In dit licht gezien
valt alles tegen

zo holden de ogen
van de jongen achteruit

dat geen schijn van kans
nog bleek waar te nemen

toen hij met de wallen
onder ogen alles gade sloeg

een prachtige stille nacht

Het was een prachtige stille nacht
bijvoorbeeld voor een nu
zijt welle kome een bijna vallende sterrenhemel
in ieder geval loop ik op aarde
rond wat ongelovige kijkend
naar een kind dat buitenspelend van alles weet van wereldvrede
in de zandbak die hij deelt
met een ander kind
op zo'n kleine schaal
die ik nog overzie.

holten

In deze luie leemte
speelt een koddig misverstand
zijn punt is enig ruimtelijk besef
verkregen uit een engte
waarin in hij bevangen zat de lamzak spelend op zijn geriefelijk instrument....

Horizonnen zat

Alles neigt hier naar een einde
een ontsnappingskans biedt vergezicht
dichterbij kun je niet komen dan eilanden
van rust vertaalt door zienderogen
blind taant het verschiet en bindt weer in
hier dient verstoken nog voor warmte
en te verblijven van wat elders liefde heet
geblakeerd van de kozijnen preekt
verweert tot nerven diepe tijd
uitgesleten in het wegdek door de eeuwen
heen zijn kletterende klinkers telt

'k wist 't

Door de hemellichamen komt aan het nachtelijk staren geen einde
al begon ik toch vroeg in de schemer bleef het me duister voor ogen
tot laat in een etmaal ik bleek te dromen met een slaap tekort gekomen

Boedha

'k heb een Boedha
zijn plaats aan de vijverand
voor 't peilbeheer

De zon heeft geen gezicht

Ik lach me stralend rot
dacht de appel met wat
de wesp had uitgevreten

steel houdt mij hangend voor zot hoe die rode wang ontstoken zat
gegist de andere gaaf te weten

Ik ben het licht

sprak hij en zij ontstak het licht
zowaar het stond aldaar
maar dat was jaren geleden
toen het nog werd beleden
dat hij de schepper was
geloofde zij't kwam te pas
toen zij in hem en hij in haar
verwachting wekkend bij elkaar

Alweer alarm

je bent alweer getroffen
maar kunt het uitzingen
noodweer maakt je af

met vrijpleiten ben je buitenspel
gezet vlug achterhaalde nep
geen regen of 'n drup die het redt

tegen de windbuil op het net
is niets meer opgewassen

dan de valse trek op de bek
van de achterbakse weerprofeet

die achteraf het beter weet
waar je zeeklimaat tekort
schiet met z'n vriendendienst

Mobi - elap - paraat

ze heeft wel iets van zichzelf weg
zo uitvergroot haar zelfbeeld
de groothoek maakt haar zeg
op de juiste plek belicht
een zogenaamd geen gezicht
alles wordt er opgelicht
haar boezem vormt een boegbeeld
of scheelt niet veel van wat verveeld
het ego iets vertekenend ontzet

Waggel (een bijna oeverloos verhaal)

Ik waggel door het voorportaal
langs de met zonlicht dicht-
getimmerde ramen vuil
beslagen overal dikke lagen
vergetelheid nog onbezoedeld
door de achterhaalde tijd
maak ik met spijt
een soort spoor verlicht
met dwalend stof na

dat op mijn strottenhoofd
een eigen leven leidt en zingt
in hoestbuien zonder weerbericht
de neerslag van stilstaande tijd

bestrijkt hier mijn geesteskind
dat wenend uit zichzelf begint
met zaligmakend mijn zieligheid
tentoon te spreiden op het kaal tapijt
waaronder zich mijn stof bevindt
tot nadenken dat ik mezelf verzin
een oud pand, een strokartonfabriek
is het niet dat ook mijn akkers

leeghaalt de blote aarde weergeven
aan het maanlicht en de oogst
met mankracht opgeveegd
nu als herinnering verwerkt
mijn eigen verleden weergeeft
een doosje dat tot in de vezels
uitgedacht mezelf bevat
verzendklaar gemaakt
voor in de eeuwigheid

zo gedachteloos liep ik
in mezelf dolend rond
tot ik mezelf hervond
in wat ik altijd vertik
te zijn met wie ik ben
verdicht tot onderpand
leeg gesloopt niets ken
dan waarin zich verzand
alleen verstand bevindt
dat eeuwig levend kind

een hoofd als paal
boven water tot mezelf
verdicht verhaal

de voordracht van een stuk vol overgave aan een stuk >>ongehoord

Meisjes nog borstjes op 't katheter
hun mondjes toe met lippen omsloten
als om een geslachtsorgaan de microfoon
waaraan een luisterend oor gebonden
een wellustig oog gekluisterd liefdeloos
hun versjes ontkleden voor't begeren

een enkele dame in het overspel
geven naargelang de wulpse blikken
verlegen puntjes om uit te delen
een jongetje met puistjes vol overgave
had relatieproblemen gedicht

waarop een oudere vrouw ontsloot
met klaarkomen over jeugdzonden
die goddeloos en schaamteloos
een lid tentoon spreidde
ze leerde eerder het ontluisteren

er waren heren op leeftijd gekomen
die welbespraakt hun interesse toonden
een bedje gespreid wel wilden delen
of voor een helpende hand

ach meisjes toch hoe smekend
moet je tonen dat muziek in de oren
nu eenmaal klinkt als onbederfelijk vers
geoogst omwille van de lust die't toonde
waarom namen jullie die knaapjes niet
om de dichtkunst te verleren

Determinatie

Er dwaalt een vlinder
om haar haar
dat was
om het behagen
om haar
geslacht te bepalen
dat stak dat doden

van de tijd bestond
in staren naar
bepaalde delen

onthutst was zij
de kluts kwijt
toen ik haar goed
gespeld bewaarde

Weldaad

O, licht dat mij de ogen kust
kom gerust door mijn gordijnen binnen
streel haar benen of d'r borsten
maak strijklicht haar haren zachter
want daarbinnen heerst de lust
om uit te varen tegen delen
in de diepe schaduwbeelden
die onooglijk haar vervelen

Oost (wel) vaarderstaat brokkelt rustig af.

Anekdotisch;
het vrije veld wordt in beslag genomen
vertoond herhaaldelijk krimpscheuren
op grond van goed gekoesterde dromen
die nooit meer uitkomen om te treuren

Gelijk een rat te water
Kippenvel zat
Ik even hier samengevat
-

In alle rust heeft hier de stilte het afgelegd
Het razend treinverkeer
Overal met vliegen in de weer

Het water bladstil trekt een denkrimpel
sluit zich spiegelbeeldig glad

O onverstoorbaar vergezicht
ik zie een torenflat herrijzen
uit een schrikbeeld

het is het tegendeel
een groeikern die zich uitleeft
en tot u bekeert


Het water trekt een denkrimpel
sluit zich spiegelbeeldig af
het was een overbejaagde bisamrat
op z'n gemak scheerlings baantjes

trekkend door de plas in alle rust
heeft hier de stilte het afgelegd
het is verkeer weerkaatsend
op de klinkerweg met medeklinkend
razend treinverkeer de lucht alom
met vliegen in de weer

Het water trekt een denkrimpel
sluit zich spiegelbeeldig af

als tussendoortjes van de kikker
vergat je bijna verrek alles is
weer aangescherpt met de vos al
koppie onder in het gras
het gezichtseinder nadert
in een oogwenk door de verrekijker

alles afgeleerd heerst hier
de rust van waaruit onthaast
de stilte is afgeleerd

Het stak me
gelijk een daas in laagstaand tegenlicht
stekeblind hoe ontmantelend met liefde
de natuur wordt uitgekleed en ingedikt
tot fenomenaal afgegraasd verhaal
in alle haast wel te verstaan

Het water trekt een denkrimpel
sluit zich spiegelbeeldig hiervoor af.

Waarlijk opgestaan?

ik had een uurtje om stil te staan

een blikje hier en daar gedaan

zag zoveel doden die zonder sterven

heen gegaan zijn zonder te bederven

wat woordspelsporen hier en daar

van zelden vlees en bloed wat raar

zijn het lettergeesten op het oog

dwalenden in hun gedicht betoog

waar woorden eerst nog snakkend

water aan de lippen zo verlakkend

niets meer zijn dan dode dichters

gelijk de sprakeloze hielenlichters

hun dingetjes ten toon gespreid

het strijdtoneel voor eeuwig kwijt

De P erin

voor de overjarigen:

is liefde bedrijven

bloemrijk schrijven

uit de onderbuik?

of op die leeftijd

meer ruimdenkend

rijmen tot het klopt

met wat je erin stopt

komt toenemend

weer feestgedruis

tuiten de oren

vol spitsvondig -

heden.

Vrij naar De RegelS van P op Kamasutra.

Een doelloos man

een doelloos man

heeft zijn bestaansrecht

ontleed tot lijdensweg

waar geen onderkomen

in te vinden is

zijn ogen dichten gaten

in het bestaan die sluiten

bij het slapen gaan

in dromen leeft hij zich uit

een uitweg waar iedere afslag

een doodlopend einde is

Ed, leeflang voort in de gedichten

Soms is iemand van deze tijd
daar aan gestorven
doet zijn naam geen eer meer aan

meer dan waar hij aan overleden is

met jaren tevergeefs strijden
tegen de vergetelheid
die medogenloos zijn ogen dicht
waar hij zolang voor leefde.

Nachtkastje

Was't maar zwartwit gebleven
nu bezoedeld teveel kleur
verblekend de herinnering

zo'n zilveren lijstje slaat
uitgevreten nergens op
Verkluisterend stilstaand
Raast de bijslaap in haar voort

ontwaakt ze iedere keer
met nieuw liefdesverdriet
omdat ze vergeetmenietjes
zo gaarne voor zich ziet

haar nachtkastje een kerkhof vol
omgevallen zerken uit't verleden waar ze nachten hol doldraait.

wetende dat geen skelet zwaartekracht opheft

gelijk een crisisser aflopen

middenstand
een toestand
halverwege
een eindstand
van 't failliet
dat iedereen
doorziet meteen
na een kans
van slagen
met sporen
van verdriet
die personeel
laat klagen
van de lasten
na 't verdragen

---
het zijn de zwakste schouders die de schakels vormen bij het bepalen van lasten dragen aan het kortste eind.

Mo ham met spijzen

In 't zaad schieten is een godsgeschenk
gode zei geprezen ook dat kwaad geschiet
zonder het te weten leerde hij
ons deze les tegen beter weten
en de rest daar is geen kruit tegen
opgewassen dat de zakken telt
die niet uit zijner wil
(alweer) tegen beter weten in
wat dik aangezet
zijn opgeblazen

ooit moederskind maar
net volgroeit uiteengereten

het gewillig vlees uitsnede
in repen kwaad gezet
verzet tegen de opstanding
vanuit het vrouwelijk schoon
dat tijdbommen baarden

baarlijk onzinnig weer
over zijn schepper rept
als een dwaas stukje natuurgeweld.

Aan lager wal geraakt

Getroffen met een vergezicht
lag hartverscheurend dichterswerk
ten prooi gevallen aan de zilte zerk
Waar weerbarstig korstmos hechtte van godslaster

verder nergens meer
dan de bikkelharde letters
die onbehouwen de eeuwen nauwgezet trotseerden

van een schandalige godsdienstigheid.
tentoon gespreide hoerigheid
om uitgeroeid de eeuwigheid hier te tooien in een oude dijkdoorbraak die na het gram behalen een wiel laat draaien.

Campert

Hij lijkt zo terloops
in het voorbijgaan
ook overal eveneens
niemand verbazend
langs geweest te zijn
dichterbij kwam hij
haast niet in 't ontkomen

GRijs & GRoen

Dorpen tenover
waar ouders hun kinderen lozen
de nieuwe wezenlozen opgetogen
naar het groot betondorp der ongehoorden
waar ontgroenen een gewoonte is vanwege veld en wegen thuis
die zo eindeloos voorspelbaar
weinig uitzicht boden

las naden

Ik las dat de hovenier de bladenman betrapte
Hij de bladeren ondersteboven afdrukte

zo zijn wortels bloot legde

het stak de hovenier
dat juist dit
het daglicht mocht verdragen

stelde vragen in het blad
wat hij zojuist gelezen had
aan hem want ook hem
ging het door merg en been
dat de natuur waar ook papier uitkomt
op z'n kop gezet de wereld toont. en uitbeeldt neerzet.

(V.P.R.O.29)

Het onvoorstelbaar leedwezen

Het is bewezen,
lijdt geen twijfel,
leed rust
in het verleden

je herinnert iets
dat in het verleden leeft
alleen innerlijk

van je leeft om je heen
schijnt alles zonovergoten
een gouden glans
stralend te zijn

Mus

Als soort staan ze op de tocht
Maar als ras nog wijd verbreidt
Is uitsterven wel wat vergezocht
En 't toch nog redt als wapenfeit

Natuurlijk ongehoort

Natuurlijk belt zij niet
Om te horen of het regent
Of hoe het met me gaat

Daar zijn alleen de vragen
Die niet aangeven wat
Of juist verzwijgen dat

Dus valt niets wijs
Te maken dan dat juist
Wat haar betreft ook

Mij aangaat te wijten is
Of beter te verwijten valt
Aan wat je nu eenmaal niet

Natuurlijk niet vraagt
Gewoon domweg in 't midden
Laat staan het vanzelf gaat

Spanning

Het licht weer op
je haalt opgelucht
adem na tellen tot
de klap valt je veegt
alle moed weer
bij elkaar die dreigt
weg te spoelen
in de neerslag
die dat geeft
en ziet weerlicht

Vers door het groene venster

Kijk hier schrijft men gedichten voor



een tuin om te behagen
geknipt voor teksten
rond vol zinnen
los verbonden

aan de regels



gebonden onversneden vers
voorgedragen of afgedragen
voor de prins of een gemaal

velen konden het hier horen
gehoorgestoorden bij elkaar
wie zich nergens aan wil storen

zij horen alles bij elkaar
woord voor woord gesproken
een receptuur van erbij horen

want kijk hier schrijven ze
gedichten voor
('t was net voor tienen op een dag in Mei, toen de wijzer sprak;
je bent niet goed snik om hier om te komen.
Sterven op dit uur is niet met rijp beslagen.
Kom voor dag en dauw nog eens weer.

Ik zal je dan wijzen waar de schaduwen huizen
die nog oog hebben voor het duister
waarin al het luister ligt opgeslagen
dat hier is uitgekraamd.

Weerom dichter naar de zon
kun jij wellicht nooit schijnen
te komen dan waar de rozen
zich beschamen er
ongedwongen bij stil te staan.)

Vers geschept

Aan dit gedicht

is veel vooraf gegaan
letters zijn geschikt
verklaard of afgekaart
verder woorden opmaat
gemaakt of afgekapt
tot regeleind in de pas
gezet om te kloppen op
de slagen van de zweep
voor gehoor dat hoort
nu eenmaal zo het oor
toelaat om ongestoord
gedachten om te vormen
tot woordloze voeling
met maar een bedoeling
Terug te geven wat leeft

Artifolia

Ik overweeg een kunststukje uit te halen met iets vastleggen wat altijd ongebonden is.

Gewoon door zonder doden tot gevolg erop los te schieten, uit de losse pols.
Het gaat mij goed af, al jaren pleeg ik zoal zelfmoord omdat de bewijslast vastligt op het geschoten goed.

Een bewijslast doet mij goed, voornamelijk op vrouwen richt ik heel mijn gemoed, daar zij zich openbaar goed tonen.

Woorden schieten mij tekort in kleuren van het puur genot zo vleugellam geslagen dit lijfelijk bestaan te verslaan in bevroren beelden.

Want zelfs al heb ik misgeschoten blijft het nabeeld op mijn netvlies gloeien dat in woorden later uitgebroed mij het artistiek bestaan van leven als in een portifolium voor eeuwig laat voortbestaan;
uiteraard tot de tijd weer is verstreken.

Kunstenaar

Hij had een evenbeeld gemaakt
gewoon eventjes voor tussendoor
het leek wel ergens na
maar toch ook niet

te vlug geklaard
bleef hij daarin

steken waar woorden
tekort schoten
om dit aan te tonen

te luister gezet

Het hoorde niet zo
maar kon ermee door
zouter naar zoeter

maakte wel wat losser
'n gewoon zo 't toonde
dat is wat stoorde

een uitgelezen moment
dat iedereen kent
gewoon weer wegsterft

soms is het wat minder
dan weer wat meer
daar kun je in zwemmen
verleer je nooit weer