Mijn dood is op krediet

Is nooit het ingeloste
met schuld omgeven leven
dat nauwer aansluit op mijn huid
gezeten in gestolde taal
bevroren dan pas ontdooid
zo vreselijk doodgeboren
van vlees en bloed ontdaan
ongrijpbaar wordt begrepen
in water opnieuw herschreven
zich uitdovend lezen laat

Het is mooi weer

Het tuinfeest kan beginnen.
Na het zingen de kerk weer uit.
Beleerd van al die dingen waarmee
een zondag weer in 't water valt. De motormaaiers van stal gehaald om met godszegen het gazon ter hand te nemen.
Alles moet beheersbaar kort en klein in het paradijsje zijn. Geluid tenover nu ook het witte stalpaard een uurtje stationair mag draaien. De buurt moet weet hebben van het campergerief. Een airco die moet warmdraaien.
Al was het maar om de zondagsrust te doorbreken. In het verschiet een tourtochtje Drenthse heidenschapen en het familiegraf.

Geen gamma wetenschapper houdt staande dat de flinterdunne spaanders
van diep geimpregneerde waarden
het zicht ontnemen of het gehoor tenietdoen
van alle normen en waarden die in onze lieve heersnaam worden beleden.

Het huichelt maar door

Dat god is dood een theorie is lijdt geen twijfel
voor de nagel aan het kruis bejubelt
onder zoveel lof uiten komt de bittere smaak
van zoveel gebleekte bladeren af te lezen
goed tot uitdrukking in samenzang op het hoge noodschrift

in balken weergegeven splinterschrift
onderwijl gebeden opgelezen over het doden
sterven horden gelovigen een hongerdood
van hen die niet alleen van het gebroken brood
en rijk beschonken geestrijk bloed dat gistend
in de aderen het gemoed laat stollen
met de verlossing van het boze in zijn ogen
dat bij ons inwoont wekelijks heilig mishebbend
de ogen sluiten wie wat aanricht of gesticht
rondom moedergods de handen wast in onschuld
bezoedelt door een gekleurde licht inval
van in glas en lood te zeer gevatte predikers

De haveloze duif

Het onmiskenbare dwaalt
zielentogend door de longen
van de stad berooid
van enige oorzaak gedoofd
tot vreemde vogel een smakeloze zaak

doet zich gewag van dit mismaak
en plukt de veren van rusteloos
bestaan

vervlucht warmbloedig maar
met geloof dat de hoofdtooi
met enig misbaar de scepter
zwaait

Ritorno al corpo

De man van de goede doelen
heeft een headset op z'n kop
hij luistert dan ook nauwgezet
naar zijn eigen beweegredenen

al fietsend door het tijd-
ruimtegewricht neemt hij terloops
op en neer een trapje naar snelweg mee
zijn lijf en leden daar draait het om geeft om

zijn hart is ook gestopt met kankeren
op zijn longen heeft ook niets meer op
z'n lever betaalt zijn tol aan goede doelen

een goede oudendag voorziening in de voorzieningensfeer
klopt als een collectebus vrijgeefs schenkt hij neemt hij
er een loopje mee om her en der ook een orgaan te schenken
aan het goede doel ja daar draait het leven om

in zijn graf als hij tot slot het leven liet geschonken
aan het leger van verkeersdoden waar hij niet graag
op toeziet hoe een ongeval een omgedekte schadepost bleek

Gezwicht

Tever gegrepen hoog het streven
Al die mensen met hun uitbeelden
Van een grijs en ver verleden
Hun leven daarvoor gegeven
Om in harder steen verheven
Te blijven steken in één leefregel

Het aller binnenste buiten

Omgekeerd is altijd beter leven
een tijdje terug verzinnen
of beter tegen weten zijn
zo is nooit genoeg gepaard
met het meeste nog altijd minder
dan de helft van zeker weten
ik ga er dus achterste
voren maar op vooruit
met verlies lijden
ga je er immers
ook nooit op voor uit
wie is er dan nog over
om ergens op tegen te zitten

Hoofd op hol

Beentje lichtend viel het nog mee
om wat nader beschouwt te bezien
hoe uit de hoge hoed de toverfee
zichzelf verdroot met enig gegrien.
--
terwijl in het kort geding haar levensliedje
gloort met de molshoop van dit fraaie grietje
nauwsluitend gelijk de holle frase klinkt
tot ondoorgrondelijk verdriet erin verdrinkt

ze in de lust ieder leven liet in diep gedolven
gemoed dat eeuwig in het geweten wroegt
hoe zwaar ademend haar boezem ook zwoegt
met zinsbegoochelen het deed met weerwolven

dit uiterst slim wicht verneukt haar eigen zinnen
genakend wippend uit het slibje met 'n passiepreekje

zo de mannetjesputter koud verstijvend liet beginnen
zich met leedvermaak te verliezen in d'r kruisstreekje

In zichzelf nietig verklaren

Twee tweeën maakten vier
dat vier vieren later vierden
zo kwamen omgekeerd zestienden

steeds kleiner in getal
dat duidde de vergissing al

In het hart

In het hart van de tijd
Staat iemand uitgeschreven

Te lezen valt daar zwaar
Een steen te water laat sporen na

Zelfs als de kringen daarom
Heen zijn weg gedreven

Een boom waar niemand

een gat in zag

stal mijn hart

De publicist

Hij was wel groots
maar grootser was zijn
zwijgen eerder dan lezen

zijn taal deed de rest
een nieuwe publicatie
was dan ook te vrezen

En nu de bak in

De leegte is een ongekend fenomeen
lacht gemeen terwijl het zeker weet;

in ieder mens heerst de ruimte
om veel gemis in op te bergen
zat zo gezegd die bergen hoog
om tegen op te lopen of te zien;

hoe diep verdriet in het geniet
kloven tot ravijnen uitdiept
je ziet welhaast van buiten niet
dat het heengaan hier iets schiep

één spade diep is net genoeg
om in op te bergen wat men mist
een nevel in de ogen doet de rest
het stoffelijk overschot aan leven
gaat langs een behuild gezicht

gedempt met enige schoppen aarde
komt nooit meer dan in jezelf terug
aan opgeborgen leed een innig verleden betreft:

met borgen het verleden van bergen
verleden de tegenwoordige tijd van lijden.

Geen schijn meer treffen

Te talrijk nog om uitgeteld te zijn
vrouwen die elkaar al bloemlezend
de weg voor schrijven

nooit uitgeschreven raken
treffen vluchtend op de zon
het geluk aan gene zijde

komen dansend in de taal
tot onbegrijpelijke wanen

vanwaar de bron te rijk aan nectar
hun schoot zo maagdelijk bedwelmt

niets valt mee

Er valt een gat in de dag
waarin precies de tijd past
die uitgerekend gemis geeft

De hond verwatert

De blik vervult van aarde
hult zich in dieper zwart

laat geen spoor meer na
dat nog een teken verstaat

zwijgt op ieder geluid windstil
dooft de oogopslag tot besluit

Gestalte geven aan de maan

Als je begrijpt waaruit de Aa ontspringt
vat je in dit laag land ook het trage stromen

lomen heeft zijn diepgang daar behaald
er valt geen peil meer op te trekken

schikt het gras nog vers betreden zich ten voeten uit
vallen door de dauw de sporen uiteen te lezen
zo komt men aan het verleden neigend naar een waterkant
dwalend over de houten palisaden kronkelt loom deze gedachte

spint zich garen voor het najaar vangt er alle vliegen mee af
een luisterend oor wordt afgestraft versterven
van de in de blik gevangen waterjuffer de tijd dodend aan een zijde draad
er is geen Aa meer te bespeuren op gehoorsafstand

finanscheel zien

Het rijk snijdt aan twee kanten tot de banken nog scheel van ellende het stinkend rijk alleen hebben.

----
Doet u mij ook maar een vette bonusdrol in zakje. Op dat de duiten uit handen door de verkeerde zakkenrollen. Want Bos ziet zijn bomen niet meer staan.

Griezelveen

De schrik zit er goed in
angst van binnen
bakt het bruiner
dan verwacht met jeugdzonde
de inflatie van de waarde
vindt zijn hoogtepunt
in gastvrijverblijven
kleurbekennen is nu
eenmaal een hard gelag
langs schrikdraad waar
kaal grazen tot aan de draad
nu eenmaal met schikken
gepaard gaat.

Uit me vanzelfsprekend

Ik schreef wat uit mezelf weg
dat zat het ook en ik ook mee
verlegen woorden die tekort
schoten het stond daar ook
goed te lezen iets te verheven
maar ach zo vanzelf is dit
sprekend een dagboek is
er niets bij vergeleken
opgelichtte regels schitterend
hoe goed bedoeld bedrogen
dat ook uitkomt
lopend aan de hand
van een vingerwijzing

Niet te pruimen

Ik heb haar verpoot, vorig jaar al, toen het goot. Ik dacht dat merkt
ze nooit. Maar nee, zelfs de zon kon haar niet aan noch bekoren en
besloot te gaan.

Voorheen genoot ik in volle teugen van de vruchten uit haar schoot.
ontstolen bladerde ik lustig in haar gedachten. Trof daar olijk
spinsel, waarin ik mij met plezier verwarde.

Er klonken altijd vreemde noten, naast al dat klein noot dat haar
hoofd tooide.
Ze stamde uit goede aarde, wortelde dieper dan verwacht. Ontsloot in
woorden uitgedrukt een hemelse gedachte, iets wat je bij bomen wel
vaker hoort; ruisen tot het dooft. Dan wist je de wind die huilde of
miste je gewoon haar geluid dat met zoete geur omgeven ooft?

Ik woon nog graag in dromen waarin zij hoorde hoe spelender wijs in
woorden wij samen woonden in haar kroon.

Verwezen

Omdat je nu weer verder slapen mag
sluit ik me ogen zonder vragen stellen naar waarom die zwarte vlekken zo
Blind vol vertrouwen als op esdoorn
Bladeren het najaar uitgeschreven
raakt tref ik je daar zo los geslagen en ben gegaan in spoed zoals
te hoop gelopen van wespenplagen men voor de pijn vluchten mag.

Opbeurend

Om in het zonnetje te staan, licht je eens een graf.
Zwaar werk, zo'n zerk, er staat ook heel wat op vermeld.
Er was dan ook heel wat afgestorven, meer dan vlees alleen, wat rot is.
Aanzien verschaft dat oplichten, je ego stijgt, zo mededogend als dat is.
Uit zijn naam valt veel te halen, nu hij dood is. Eer en glorie voor de nabestaanden; die ter nagedachtenis weer even het daglicht kunnen verdragen, voor het weer te donker is, op naar een volgend verjaardagfeest. Wie weet schitter ook ik nog eens.

Ik maakte mezelf

maar wat wijs, van anderen
moet je het daarbij niet hebben.
Van de domme is meer regel
dan uitzondering daarbij,
wie wil mij nu wijzer hebben?
Zo voor paal te staan is voor velen onwijs,
maar voor mij, ik ben richtingaanwijzer,
de ANWB gelijk in het streven,
het kluitje in het riet. Wie er van opziet
mist me niet, anders raak je het spoor maar
bijster.

Weer

kruipt er water voor de zon
geen schaduw meer

zonder slag of stoot
te zien toch
licht alles op
geeft glanzend weer

Bloem

In eens is het donker

Dan valt de nacht
komt ongezien neerslag
geheel onverwacht brekende
huizen bij iedere stap
knapt er een slijmhuid
wat had je verwacht

nadrukkelijker dan regen
het natte pak je snapt
de blekere plekken
dat op z'n zachts dovende
lichten zuchtend gelach
geluid dat al stervende
de weg aftast glanzend

zo zwart met iedere kleur
vergeten wat het eerder was
in het licht van 't verschiet
in eens is het donker
wat had je verwacht uit niets
komt te voorschijn de nacht.

Een kunst van overleven.

Een dag als alle anderen, velen zijn daarvoor geweest. Om deze te laten beginnen ben ik de tel al kwijt. Grijs, met een lichtend voorbeeld waar het aan de zon ligt. Verder wordt het steeds killer, ochtendnevel tooit al stiekem de rond half zeven het rozenblad.
Je moet ook ergens mee beginnen om een verhaal aan papier te slijten, dat nooit eerder ergens aan is toe vertrouwd.

FC

De bal werd steeds vaker kogelrond
trof vreemd genoeg doel in een vleeswond
men wond zich hierover op de score
hoeveel tijd te doden met veel sores

de supporter's liederlijk bestaansrecht
is met één kopstoot nooit beslecht
in een man op man gevecht dat strandt
in een zandloper uit de hand gelopen
waarachter het met de dood bekopen
gewoon iedereen weg kan komen

Ouder zijn

Omdat hij gelukkig achteruit kon lopen
stralend gezicht naar mij gekeerd
geen moment nog uit het oog verloren
beliep hij terug het tuinpad af

dat al een mensenheugenis gegrift voor mij lag
groen omsloten het eeuwigheidswaarde gaf

aan iedere indruk daarop achterlatend
zijn gezicht verradend wat gelukzaligheid was

zo iedere oogopslag naar ons zichzelf uitlas
ik weer vergeten met gedag één stap
de goede richting uitzag de tijd van leven
die zover achter hem toelacht

D'r zit altijd wel iets in.

Niets is altijd waar

ik hoop, bijvoorbeeld,

uitput

valt altijd op,

te bouwen.

Uit jongerjaren

heb nooit gevoel gehad
dat ik bevrijd werd door
een actie - bevrijdingsfront
of
zag ik mij genoodzaakt te geloven
dat de grootste leugen de waarheid was
of
een mensenleven uitruilbaar
een belichaming van kwaad
met kogels uitroeibaar was

Toch ben ik uit die tijd
gekomen waarin iedereen
moe gestreden zich verbijt
niets is uitgehaald dat
de mens uit zijn leven
achterlaat een herinnering
meer niet met wat verging.

Land in zichtelijk

Dit land uit zuiver stroomlinten ontstaan stapel op haar sedimenten
laat de zee het antwoord verzinnen op haar bestaansrecht

Door-gezakt

aan een kangoeroe, haar huid een plooiziekte gelijk
zo hangt alles te prijken dat op haar lijkt
de horizontale kutten staan schreeuwend
zwemmend op haar lijf geschreven

ook zwammend in haar monddelen
is zij aanwezig zonder lippen te bewegen
leeft zij van oor tot oor in haar eigen oogleden

in haar eigen vet gesmoord komt ieder woord
tot leven een gapend stuk om te verstaan
hoe een hangbuikzwijn zo staande in staat
is om te overleven in het allemaal zin te geven

het spant erom haar rokken dat maatwerk
onthullend veel artistiek naakt teveel
stof tot tegenspreken op gaat leveren