Tinten

De luchten grijsden me aan
vogelvluchten stroomloos
door de staande Aa van bovenaf
beluisterend straf geen toon
tintte alles zwart

tot doorwekend blauw in stammen
stram in het gelid ooit in aarden
wallen geplant tot eeuwig hechtend verband

benendik de wortels
hun gemak in het gerief
tot het aanschouwen verdicht
een woud van duistere gedachten
achterlatend in de nacht ontwaakt
uit een verstillende slaap
het grazend beest kreupelend
enigszins verstijft uit het hout
dit licht bewegend schaduwdier

wat nader beschouwend weer
deinzend op de schreden terug week
mijn achterlatend verstommend
tot me aankeek vanuit de beek
die lomer dan stroop haar werk deed
ik schikte mij geschokt tot evenbeeld

nu 't bleek al uit het landschap
dreef met groenend waken
het ochtendgloren alles meevoer
tot bladstillend morgenlichtrose
naar het scheen zo hoog verheven
nevel