gedag in zo diep zelden geschonken gemoed

voor verdriet is het een onbegrepen woord
dat zich om keerde in bed als met de rug

gekeerd gekromd ontkend de spanning
op de graat van iedere consequentie

het verstaat me niet meer zoals ik zie
gevoelloos is als weerloos een lege ruimte

waar in het duister je vogels hoort vliegen
door de lucht die langs de wangen strijkt

dit is verlangen in ontkennen van bestaan

ik strijd nu weken tegen mezelf uitgevaren
vervloek de zenuwbaan die ik op gevoel
gekozen heb om jou te laten stromen

in de wereld die ik voorheen omkleed
met mijn huid omsloot als domein

voor enkelen breekt nu met iedere vleugel
slag voor slag mijn blinde gangen uit

dit is liefde die uit iedere porie kruipt
als het was ik zou zweten in het weten
om te vergeten maar het taant te diep

al toon ik me koud en onbevangen
toch knaagt op ieder bot je ziel
die ik versta al blijft het met bestrijden
is ontkennen mij een te hard gelag

vergeef ook
met het vergeten
ik wist niet beter
het slijt nog niet
al druk ik
me dagelijks uit