Sterk toch hoe het orakel
bloedbadend in de grote oeceaan
tot sterven toe bereid
in uitgebeende walviskaakjes
de rust nog vindt aan de boulevard
haar rokje luchtig optilt
in een zomerwaantje vaantjes
aan de viskraam wapperen
en de evolutie voortgang treft
in zure bommen
ergens al krijg je een pesthekel
aan wilde vogels ziektekiemen
op trektocht achter hun instincten aan
morgen schijnt er weer een reepje aarde
op te breken om zich van het menselijk
dom te ontdoen ontlastend dit te weten
zo bergbeklimmen op de wereldbol
altijd boven je hoofd uitkomen
het tegendeel van volslagen ondergang
de apocalypse schuilt in een zwervend regenbuitje
nogal dromerig rondjes draaiend in een oog
ooit breken goede tijden aan
maar dan is het te laat
waarvoor het ergste
te vrezen valt
in duigen drink je
uiteindelijk niet graag
het raast nog wat
maar het is R uit.
