Weer lente

sterft er ook veel af
vertrapt geeft ook diepte
in mijn ogen

niet geloven dat zoveel
in minder dan weinig
verandert door tijd gestraft

opgenomen uit eerder
warmde handen nog
de pen vruchten

het wint daglengten
berusten in vergeten
op het oog vernieuwt

er niets

hard aangevroren
grond onder mijn voeten

en

koffie na de wandeling
zwarter dan ooit

kus wat dierbaar was

én

keer de rug toe
naar die jaargetijden