poëzie is voor de straatarmen
zij die bedelen om geluk
met een woordje genoegen nemen
als vlucht een enkele reis
naar nooit terug maar toch
weer gratis afreizen
naar de kilte van het nu

-
de slechtbedeelden zij
die mager nog in geest
het leven alleen maar zien
als welvaren van vlees
dobberend op onbehagen
dat weelde etaleert

-
de echte kansarmen
zij die alleen maar verrijken
in de kunst afkijken van de heb
een diepe zucht van krijgen
waar liefde uit ontbreekt

zo blijkt - maar - goed genoeg
niet meer is dan het gedicht
gespeld voor armtierigen
en armlastigen van weelde