Het aangename tijdverblijf

Niet verspilde moeite om het
hartgespan te delen met stelen
vingerhoedskruid te bevredigen

er heerst goudkoorts
in het ochtendgloren
licht bewogen
schier wit overwint
het grondmist waar ik in zit
een opgelost probleem
als toekomstbeeld het kruipt
steeds verder nader
maar vervaagd nog meer

Het wezen van het station

Een stinkend hok vol glas rondom
goed zicht op eindeloze verten
een boom nogal gedrongen dringt
zich op als enige in de akker
geen boer in veld of wegen
te bekennen dan zijn stede en
de erven als zwaar zwarte contrasten.

De kat met een poot minder
hangt rond in eeuwig kopjes geven
de jeugd ontbreekt een half uurtje
later met spijt
van de vakantiedrukte of gewoon
omdat de tijd hun dwingt

de zwarte gronden zeer bevlogen
geestrijk in de walmen
met enig bos van luttele gestrekte meters
omsluit de reistijd van de onafscheidelijke
aan spoorstaven verbonden opstallen
voor reizigers die hun zin verbijten de troep zijnde zwerfvuil
bindt de strijd aan
met het karakter op luchtig nog
ontwaakt hier opgeruimd de tijdige eindbestemming

Hoogbegaafde

Door de kop geschoten loeide snaarscherp de bolleboos en heeft zijn nazaten door karaktermoord uit het hoofd gezet zogezegd zogeleerd onwijs gaaf zijn cel geordenend met genen die nogal geschift hem achter het catheter lieten stralen over zijn eigen gaar gekauwd geschrift waarop gepromoveerd een kort moment gegrift de wereld in die notendop aan zijn voeten lag ligt nu onverdroten uitgeblust te tanen op een eiland van genoegzaamheid die wederkerig uit de voeten is gaan

Dagteller II

Ik breng de dagen naar het licht
waarop de zon vergeten schijnt

schaduwbeelden van jasmijn toch
zwart zijn en ik mijn eigen
vergezicht weerspiegelt zie
in het chroom van de opgeblazen ketel

het oog verveelt de neus vervelt
en alles verder bij het oude vergrijst

de dag tot ver versobert mis-
plaatste grap

Bij verdiensten

Ze leeft als een larve
met de angst van het zelfgesponnen
cocon
waarom verpopt
is haar ontgaan zo bijna vloeiend
in haar eigen taal
ze tegen spreekt hoe ontsnappen
bijna bewegingloos haar vleugels
geeft terwijl ze geen weet heeft
van de pijn die haar eerder nog
verveld het oude leven liet
aan ieder blad zich overgaf
tot alles aangevreten haar lijf
ontnam waar zij van meende
dat het haar vrijheid was

Open dag voor nabestaanden

Vandaag is de gedenkwaardigste dag
alleraardigst samenzijn
in harde steen weerlegt

kerft de herinnering zijn gram
om wie het leven erbij liet

onder het genot van een bakje
koffie is zwartgallig veel verdriet

verdroten voor wie niet ziet
hoe overleden zijn de tijd

verdringt in hier nu samen zijn
in wolkenwind en voorjaarskind

dat lente verzint
in't bloemenbed
waaronder de zoden

wortel geschoten
de eeuwigheid begint.

Niet nood

Zakelijker wijs

aanwijsbaar maar afneembaar
afzeembaar en uitwisbaar

helder als nooit tevoren
het lichtend neigen
doorschijnend blijken

liever voornaam zijn
dan aanwijsbaar schijnen

opdat op dat omdat
wat heet te dunken
niet aflaatbaar
voorkomen heet

Bij voorkeur

Het liefst zou je
ervan weg willen blijven
er in het niet bij
willen zij
gewoon verbijten
omdat je liever
niet bent

dan wel

bij de tijd zijn
wie je niet bent
zijn omwille van

afin zijn

om er niet
bij te zijn

Nooit genoeg

Veel doen
betekent
vaker nog
meer laten
later nog
meer doen

je zwijgt
jezelf
een graf-
reden of

anders nog
een schulden-
last om tever
dragen denk-
beeldig aan
de hand

Het moet gezegd

dat zeker weten beter gaat met ontlasten van het hart de druk wat van de ketel door het stoom afblazen tegen het beslagen glas waar achter eerder nog alles helder uitgeschreven las als strepen van condensstrepen op voortschreidend inzicht

Afbouw

Nu de troffel stil valt geen spijker meer op de kop slaat
geen steen meer de andere stapelt

loopt niets meer van een leie dak
dan de dakloze bouwvakloze
die anders dan stalen neuzen
nu haarfijn het schedeldak
onbedekt van afvalhelmen

zonder andere keuze de zak
over de kop met stevig ontslag
om de oren geslagen klinkers
kan gaan uitkeren aan de bonzen
die te hard aan de wegtimmerden

maar zonder kans van slagen van
projectontwikkelen nu zelf
afgedrukt ontslagbriefjes tekenen
voor nieuwe ontwerpregels
van het sociale bolwerk
dat nogal hol klinkt

Stem van water stem van vuur

Ze schreven in die tijd ze schreven van die tijd ze schreven over die tijd ze schreven de tijd uit in poëzie ze schreven taal

Zeer uitgestrekt

Hier zit ik tussen twee
droog gevallen tijdsgewrichten
te schrijven aan dit gedicht
het deert niet

dat dit leven tezeer omgeven is
met keerzijden van het bestaan
zolang ik maar kan zitten
in dit zonnelied van geruisloos
eroderend riet aan een stralend ver verschiet

het leven is dan ook niet anders

dan een sluiscomplex met gapend
geopende deuren waartussen door
water geen beweging kent

nu het gevaar geweken
alleen het zoute wenen
van de kwel met het zoete
tegenstromen het zilte vocht
wordt bestreden

de overspanningen zijn hier
talrijk gebleken op dit punt
bij nader inzien

wenste men zich een ganzenveer
als schrijfhout maar weet zich
staande met talrijke overwegen
omwille van de eeuwige weg
van de beleden rust die uitkeert

-------
uit het verweerde riet
op schot hoogte wat kuifeenden
zijn niet vreemd hier in de bijt
waar ik mezelf meer schrijffouten
weet dat ooit zijn uit te wissen

De besloten werkelijkheid

De boer die past met rasse
schreden en voortschreidend
inzicht zijn regels af in meer
bondige zinnen uitgebeten
geeft hij ten overstaan van aarde
gekant waar dit uit vruchtgebruik mag worden verstaan

in dit licht weer zachtaardig
noodlot op dit kaal bestaan
van het uitgezette landleven

alwaar hij alleen
nog oog voor heeft.

Weergaloos

Het licht streek
medogeloos wreed
de gladde aarde
tot een gehavende plooi
gevreesd dat ooit
weer glad gestreken de zon
al brandend hoog verheven
iedere schaduw naar 't leven
stond die eerder diep
respect toonde in
de gefreesde grond
daar lag immers weerbarstig
de zon van gisteren in

begraven

van god

Van godshand;een pastel
bloemenweitje langs de grafrand
geraffineerd in blauw met geel
het vergeetmijniet
met onoplosbaar
het speenkruid waar ook het paardenbloemhoofd tooit
in het verschiet van dubbelop
gespiegeld de wereld op z'n kop
zie ik mezelf daar wadend bovenop de sterke arm van god in staken van de paardenkastanje uitgedrukt mijn lot

Bevrijdt

In een oase van rust
waar stilte uitgeteld
in zand ongrijpbaar
licht zijn voetsporen wist
Hij zich daarmidden in

wegcijferend bevindt
zweert ter goedertrouw
het laatste groen

dort het leven af
omringt door zon
gebrande zin waar

duizend jaar geleden ook
het einde van de tijd nabij
nu nog steeds na
een hartstilstand
de ploert rondtolt
met nazorg om deze
werkelijkheid

--------------
Leven als een schaduwbeeld
op een paardenbloem
geworpen door een vlinder
die weggenomen is in vlucht
door het jagend waterwild

Later

Het kapot gespoten gras
brandt in de avond zon
fel rood af een harde ooster
wind wakkert helder de hemel aan

er straalt een horizon zo licht
begerig aan de naderende nacht

later scheert een wolk tegenlicht
van oranje kauwen neer

op de onwerkelijke aarde verandert
door een lentedag kleurt de grauwe
els de werkelijkheid terwijl
verblindt een vrouw zwart wit

met aan het zicht ontnomen ogen
onaanvaarbaar dicht
tegen de waarheid aan zit
verzwegen van ieder plooibaar licht
door zoveel ogen hier gemist

De natuur

Het zilver wuivend gras wist
ademend de lente dat het groen was

speels de weide vulde met ontzag
hoe een en al beweging de zon
daar diep in lag terwijl
de paardebloemen onbeweeglijk
bijna geel beleden dat hun hoofden uit alle macht hun best nog deden

dit alles zomers weer te geven
schetsmatig op gevoel doorkroop
het ereprijs de blauwe hemel
door de zoden onbekommerd met wat werd bedoeld met een bloemen weide was er enig lommer onder de fruitbomen die licht bewogen
hun kronen wit tooiden
en ontluikend bladergewelf
ook voor hemellichamen speeelden

vensters

iedere venster dat uitzicht opgeeft
of een tijdgeest achter glas weer geeft
laat je leven in de schijn
van werkelijk zijn

je raapt een deur op van de straat
en plaats die voor de werkelijkheid
en ziet dat er voor en achter alles
toch steeds hetzelfde lijkt

op de valreep van bestaan

rust het laatste woord wat uit
de heilige schrijft is afgeleerd
een stoffig boek van taal
in leer gebonden
een huid daar met een slot op de mond
een kruisstreek over lasterpraat
een zegentocht die het vieren laat
een dom ikoon dat stilstaat voor de hoon

voor gisteren

maar overdag zit je met de kaarsen aan
vanwege de slapeloze nachten
je kleren van je lijf gerukt
nu de zon schijnt
achter gesloten gordijnen

en

god mag weten hoe het komt
dat jij alleen hier nog thuis
je voelt als gevangene in eigen huis
een kluis vol wangedrochten uit een tijd
die niet meer spreekt dan de graven
achter je eigen lijf een kerk
om nooit meer in te wonen

bebouwd gebied

Waar halen ze de grond vandaan
om op te wonen

de aardkorst hier
lijkt op eczeem

van ongenezelijke aard
schilferen de laatste resten bebloed groen hier
van de aardkloot af

sluipt de pest begerig rond
in het vrijetijdspak van mijn groene hart

onmetelijk breed uitgemeten
smacht de hunker op die grond
naar een bunker
voor zijn veilig belegd
inkomen een onderkomen
dat verrot

Droomhuis

Omdat mijn eerste droom
maar niet uit kon komen
de verf bladerde al
voor de dekking af
kwam ik op andere gedachten
heb ik de krant ter hand genomen

sloeg het op bij advertenties
niet vies van enige pretentie
nam ik deel aan de bezittingsdrang
van de tweede woning gewoon

neergestreken in een rustgebied
werd mijn natuur een bebouwde kom
geheel verdicht tot veilig
verstedelijkt wonen

ben ik nu weer opzoek
naar een nieuw onderkomen
al was het maar om

de laatste resten van de natuur
in uit te wonen voor de kinderogen

die begeriger nog uit moeder
schoot ontsproten later zeer
verdroten nooit meer
van mijn tweede huis genoten
dat door te velen al veel eerder
was uitgewoond

uitgegleden

Hoor holland uw zingende verleden met slagschaduwen omgeven
reikend naar oneindigheid omstreden
is geen plaats meer te vergeven

anders dan ontnemen van de zon
waar het oog nog recht op heeft
te weten hoe de geur nog leeft
Hoe gras ruizend ruimte herwon

tegel voor tegel uit de voegen
kiert het groen tegen de verdrukking
aannemelijk rechtschapen zwoegen
is het grazen hier nog een verukking

wetend dat in bedekte termen
eens de wereldbeelden schuilen

die fijnstof uit halmen laat zwermen
op de wind verstild van eeuwig huilen

Dakkapel

Je zou je hier een plaats wensen
onder het hemels opgaand gewelf

ontwaken uit een slaap
die de nacht naakt
achter je laat zo
licht verslaafd

een koepel beeldt
het heelal gelijk
mijn koplamp spiegelt
in de wolken weer
gegeven waar ik achter voort
gedreven
de vaart voor minder
al afneem zo zeker
als de dag aanvangt
een beker van vergiffenis
die op het oog van gister leeft