Ook zo zat?

Ze zeggen het nooit zoals u het hoort.
Ben u het ook zo zat met hoe vadertje staat
te kramen slaakt op zijn katheter waar de geurling
uitlogen in het kielzog van de brij gebalkenend
zich werkwoordelijk laten gaan met volksverlakkerij
door hun pandjesjassen heen niet kunnen buigen
voor het bedrog dat uit hun monden gekraamd
de staat voor lul laten begaan om begoocheld
hun grisgrastelijk moraal met onze vadergebedjes
ons terusten laat genezend  van hun slangentong
die stelend wellustig aan de wegen timmert
van ons nieuw elan in reinlands bestel

Een maat te klein

Dat met gekromde tenen
komt niet uit de lucht
vallen maar staat verkrampt
genageld met zijn eksterogen
te loeren naar het verschrikkelijk
geklaag van de doorlopend te hoog
geplaatste hak gezet om tot slot

met hamertenen te eindigen op de
meest hardleerste houding
met platvoeten getreden
in het holst van de nacht
trappen op het hart op hol
geslagen was.

Wij die ons beter wisten

Waar zeer velen
als pijn nergens over gaat
angst gewoon op onze beurt wachten

niets meer te wensen overlaat
het nummertje ons lot beschikt

met wat we wisten
verkeerd geen twijfel leed
er een nood beheerst
wanordelijk maar beslist

------
De tijd op de hometrainer
traag door een opgefokte hartslag tikt wetend dat op den duur al ingesteld nergens toe leidt

een kleine engte

Hier maak ik de tijd uit: tandwieltjes die tollen
wat gespannen om een onrustje rond

ik tikje bij beetje de tijd
bij elkaar gestrokkeld
tot wijzerplaatje
het uitdrukkelijk stond
te laat of
te vroeg of
mooier precies op
tijd op stop gedrukt
bleek mijn uurwerkje
stil van de wijs
stopwatch te zijn

Schuldenland

Hotel het welkomst stond aan de rand van de afgrond
de muren lekten vele talen die niemand meer verstond
het matras was voor comfor doorgezakt toch veel te zacht
een zwak lichaam zonder verhaal hield hier de wacht
versterkt tegen slaapwandelen bewapend met geweld
hield het staande tegen het verval wat kwam aangesneld
met lede ogen afgepeld bleek het een gezicht
wat uitgeslapen uit de sponningen op mij gericht
verlopen opgeklopt lichaamsgewicht van jaren
dat zonder vragen deurkrukken liet wat ze waren
scharnierde gesmeerd zacht door stof omgeven
uit het tijdperk waar het ooit moest leven tot
een neerslag uit de goot gedropen bevolkte schoonheid
dat met de lekkende koperen kraan beaamden
hoe uit geluid uitgemolken druipt van ik me beschaamde
met slechts één sleep spoormakend door gesleten
hoogpolig tapijt dat schaamte dempte en liet vergeten

Geleedpotig

In geheime muizen nissen lagen op pissebedden zilvervisjes elkaar te kakkerlakken. Zwart zag het daardoor van duizend poten die engerlingen opspoorden tot ze deze konden nematoden met hun spinnenpoten die de benen van de hooiwagens namen omdat die beter uit de verf kwamen bij de mestkevers die weer pillen draaiden rond hun koeienvlaaien waarin strontvliegen doodleuk eieren legden voor de doodgravers en de mierenneukers. Waarmee zonder ophef in het kringloopje sluiten horensdol de stomme veestapel daasden dat ze van binnenuit door paardenhorzels gestoken opgevreten waren tot uitgeholde kadavers waaromheen die rotganzen zich plezierden in het riet dat vol met parasieten tot afgestompte groeiloten getrokken het hun tot lot aantrokken hoe kansrijk toch de aaskever met een klavertje onder een hoedje speelde met de schoppenboer die weer verziekt op zijn beurt door de hartenvrouw in het nauwgedreven hun puinhoop inzagen van de falliete inboedel waarin alles zo verrot begon.

Het zeer oude vergewissen

Van de letteren gelezen
jaren geleden weer
ze was bezeten geweest

zoals je alleen kunt zijn
met de tijd doden
die daar
achter zijn gebleven
bleef zij steken

in dat licht bezien
was zij nooit alleen
altijd in de weer
met haar verleden

vreemd gaan was dan ook
op haar lijf afgeschreven
één en al verleden tijd

nooit meer wat vernomen
hoe dat zo was bekomen

Jaaropgaaf met redenen

Zo ik ben betaald voor vorig jaar
weer schuldenvrij gemaakt
afgelost tot achter de komma

met heffingen ingehouden
kortingen gevrijwaard
zo volks verzekerd
als ik was met zorg

en levensloop bekoringen tot slot
slechts belast burgerservice
aan het digitaal loket aan-giften
die ze slikten op terug gaaf bericht

Afslag afrit wordt opslag oprit

En ja, daar loop je dan, landweg,
slingerend langs je dijklichaam
de snelweg kwijt doodlopend
blik op een vangrail het einde
razend je stilstaand
voorbij aan de bomenrij
waar je tussenin onteigent
lijnrecht doorsneden staat

@volutie

Geef meisjes razend
snelle computers en ze denken
als een man geef
het daarna aan een jongen
en hij bakt
er nooit meer wat van.

In jouw buurt

In jouw buurt woonden zij ook
die vielen door hun komaf
als gedoemden verloren

wat ik vergeten was te vragen toen

je verhaalde van de sabbat klusjes
kaarsjes en ovenvuurtjes ontsteken
heitjes die je voor je buren deed
als christenkind jaren geleden

daarvoor bleef je niet uit hun buurt
zij gebrandschat uit afgevoerd
perslot terloops 'n ogenschouw
op steunbetuigen mochten bogen

al was het voor de zondagsrust zijn enkel havenarbeiders opgestaan
neergeslagen terwijl menigten toekeken

ik had je moeten vragen
niet naar je verzet maar
wat je zag en dacht daarvoor
toen je buren gebrandmerkt
met karrenvrachten werden
afgevoerd
had ik je moeten vragen
hoe ik dat zou verdragen

ze benoemen nu hun namen stuk
voor stuk voor terwijl ik voor
jou graf sta te lezen
jij een bescheiden oorlogsheld
tegen wil en dank
maar ik was je vergeten

te vragen hoe het was

Fries geveld

Hij had een boom gesneld
dat aan zwaartekracht leed

de kroon op z'n werk geveld
die hem zo achteraf wel speet

dat bijltje kostte hem de kop
tot brandhout toe een strop

het noorden ligt in diepe rouw
nu hij de pijp uit is gesjouwd

door deze boomgrens achterhaalt
hij aan lager wal plat nu zo baalt

Puik

Goed geaard maar de weg wat kwijt

u bent gehecht geraakt
gehonkvest en waarde vast
er ingehuist maar toch
wat losser van uw wandcontact
had u last van een vervaarlijk
spanningsveld dat eigenlijk
geen weerstand bood
waar u eerder van genoot
u mist de paringsdrift 
van de stekker in uw doos
die goed door geleid 
u wellicht verschafte
wat had u gezekerd 
anders verwacht 

Vreemd gegaan (bedrukt)

Voor als je vreemd wilt gaan

Je ogen er een punt van maken
waar het zwijgen toch op slaat kerkpaden vol bejaarden
in optocht naar het beloofde land vol te vroeg geborenen die geborgen in de knieholten van je geheugen
moeilijk voortgaan op de afgeslagen weg je blaast een kaars uit zonder te weten wanneer die ontstoken was tijdens een heilig avondmaal

er stonden immer bomen voor de ramen hun eigen schaduwen ontstijgend geveld voor het najagen van al die jaren doorbladerend in fotoboeken waarin ze nog aangeplant en jij vergeeld beschreven staat

een kinderschaar verknipt tot leven een vrouw met moederlijke gebaar die je gewetensvol aanstaard

tot je wanhopig bedaard de ogen sluit voor wat is geweest een kind dat in je opstaat en je verruild voor een glas water waarin je vreemd genoeg juist dat ene oog in had bewaard

je vertrekt

een klein moment verstomd in het verstaan dat overspelig weten geen zekerheden meer nalaat in een lichaam zo geschonden vol gaten

je daarmee aangaapt gelijk een toevallige welgevallige dame je passerend op straat erop staat dat jij gaat zitten op haar schoot waar zij de bel laat overgaan.

So ma Af ga Sa ar Pa ka

Funda* is groot funda is machtig
Funda is 'n lul van zo'n één meter tachtig
Funda is prachtig funda is krachtig
Funda spuit sperma als staal zo slachtig
Funda is groot funda is machtig
de slappe lul z'n ego zo godalmachtig


_____________________
* Funda men zijn god;
in het diepst van hun gedachten.

Een liefde

Omdat het je gestolen kan worden
gelijmd een breukvlak met ieder woord
tot uitroepteken de sinderende buikwand

die door dik en dun heet geen nachtrust neemt
in gapende slaapstanden met telbare toestanden

die welgeschapen droomkastelen uit de hemel
raakt geeft de dijbenen speelruimten om vingertoppen
in te kwartieren tegen ontsnappingskans een spanningsveld
de huid waaraan niets te wijten valt
de verslingerende gulzige slokdarmen
verslikkend in elk buitenzinnige ademappel
waar nadagen tintelend de tongen strelen
echo's van ontstolen woorden uit de ogen

tegen de haargrenzen ingestreken levenstekenen
van twee teer geweven vleesweefsels in de geesten
die je buitenwerelden omgeven

De benen nemen

Kom leg mij
uw benen
nog eens uit

het spreekt mij
aan u uitgelegd
te zien zo ik
terloops weer
uitgebeend ben

Kisten

De man die aan de weg timmert
verdient zijn aandacht aan de dood

zit volledig aan de grond
leeft op water en brood

bewogen door wat schuift
de puinhoop die daar op leeft

toen de stilte een ingeving kreeg
en neerviel kwamen de mensen
een steentje bijdragen

aan de vader die zijn dochter
wilde ophalen omdat zijn vrouw
hem zorgen baarde zijn tijd

al vroeg op was uit z'n angstdroom
die hem achterhaalde toen niemand een hand uit stak met wat hij voorzag.

Bezielde schaduwbeelden

Wat bezield de schaduw
in het kleurbekennen haar kaarslicht dat blauw oplicht

terwijl de maan het geel laat zien waar des nachts ik dit vers oppen
zo halfslachtig wetend ik geef met
evenzo verschijnen van haar
stralen mij belicht

zie mijn evenbeeld op straat
vertrekken door lantaarn belicht
in natriumlicht tussen de maan

mijn schaduwbeelden die zwart ziet aan een van beide zijde
wanneer een bron dooft met mij beschijnen in kleurloos verder leven
zoals op de dag door zon beschenen

hoe schoon op wit mijn kil blauw
verschijnen wanneer in vrieskoude
ik over sneeuw in zon beschenen raak

't spoort

sprakeloos

Ik zit hier met stomheid geslagen
zwarte gaten te dichten waarin
mijn hemellichaam ten ondergaat

eindeloos verdichten tot ik oplos
in vermogen voor het licht van vele ogen implodeer

opgesloten tot oneindig gedicht
mijn zwaartekracht voorbij
gewichtloos levend wicht

de uit de hand geslagen sloophamer
van de bouwvakker die ontmantelend voor zichzelf zwicht

de van het lijf gerukte burka
van een topless badende dame
die smetteloos haar lichaam bezingt

alles onder hulde van de toeschouwer
de strandgaper zijn onverzadigbaar vergezicht

Moeders

Alsof ze ter beschikking zijn gesteld
altijd iets anders op de eerste plaats
hangt hun leven aan zijden draden
van veel te ingewikkeld bestaand
cocon vanwaaruit in metamorfose
alles oplost om te vlinderen
het rose bloeien het verwelken
geurt haar lichaam liefdevol
aan hunkerend naar vreemde handen raken
om de herkenning smeken van meisjes
in ze te raken dat getroffen achter gelaten
blijven ze een veelvoud
in alle eenvoud
hun spiegelbeeld trouw
ontleed ze maar behoudt het goede
met zachte handen
er zit veel liefde in hun schoot

Sneeuwjachtig

De meest heersende windrichting
ligt ijskoud in het landschap uitgedrukt
waarin een ekster zwartwit
tikkertje speelt wordt in de regel
gevreesd hoe teer het weefsel

levend bevroren is vastgelegd
zonder dat een kraai daar nog naar kraait
alles in het donker van de tijd
uitblijft om handenwrijvend een
kievitei te oogsten

dat doodgeboren blijkt
geeft van een lentekeel
in opwentelende alarmkreten
alles nagejagend niets meer
zeker gericht geschoten levend
gevild wildbraad.

Maar ach wie dat verstaat
heeft met tintelende dovenmans
oren en ijspegels het digitaal
palet verstaan dat ongezouten hard
de werkelijkheid verslaat dat zich
uitgeschreven verstaat.

U leidt geen twijfel

U bent geweest
tot zover geweten
een levensteken

vergewis u zeker
geloven is verbleken
Loskomend breken

lopend over water
zinkt in vergetel

in woorden opgetekend
was u alleen sprekend

de laatste denkrimpel
die verliep uitstekend

'n lopende golfbeweging
zoals alles u verging

De serenade van de kwezelende ezel

De blinden doven stom-
vervelend al het licht uit
de ogen van de klein
gelovigen die geestdodend
debatterend tot zwart zag
dat het bijna licht was
te verdragen hoe verkrampt
de kaken het begaven
van hoog opgehevenen
volkslakkwasten uitgeblazen
uit het prieeltje fijn-
besnaard met hun penseeltjes
klerenstreekjes flikten
met hun uitgebeten oorlogs-
geweten vrolijk krakelen
opzetten tegen hun geweldig
verleden

Verwond-er u maar aan

Ik heb het zeer gedetailleerd
De pijn die daar in heerst

De onomwonden verbandtrommel
Geraadpleegd omdat geen twijfel
Leed aan dit bijverschijnsel

u (opgevoerd)

Wij hebben geen bewijs
dat maakt u verdacht
u was daar geen reden
ter plekke er toedoen
viel u alles ten laste

ontlastend daarin was
waar u was onduidelijk
wij hechten daar niet
veel waarde opgevoerd
aan in deze haast begaan

te rep en roer in vrijstaat te verkeren

Hoe jodendom toch
te paal en perk
zichzelf beschermd

bezet met hekwerk
bergen hoop op
klaagmuren verzet

nog onverlet het strafkamp
dat de vrijstaat schept

concentraat van allochtonen
in de kleur van angst bekennen

Op de dag

zit een mus van uur
naar uur te hippen
je buigt langzaam
voor over je noodlot
en lach je luidruchtig
kapot op de dag
luid je de noodklok
gaat uit
wandelen met je hond
roept iets over jezelf
af en werpt een stok

Het giert

Was't de boer

die over

zijn land zeikt

nu is't de sneeuwjacht

die met kloeke blik

de boel verstiert

Naar harte lust

Liefst de rouwe traan
die vocht zo intensief
om dierenleed bedrijven
zo heerlijk lief beleeft
het dier ons toch omgeeft

al van de koevoet bekomen
haalt de pest het varken uit
onze dromen zit ik bevrijd

met kippenvel van al die shit
in angst en beven me om en om
de vogelpest uit te leven

op het slachtvee dat met een sik
ook de geit de doodsteek geeft

al bijna nabij het einde
van mijn latijn legt qualiteit
in 't alfabet met koorts
inzicht een laatste smet

op vreselijk leed omwille
van het villen voor de watertand
die zich vermalledijd in de overdaad
in vleselijke onlusten verbijt.

Naar de haaien, potvis te zot*

*Sea Shepherd

in de wetenschap van een jap

is iedere walvis potvis op schap

hypothese op dit mooie overleven

harpoeneren of torpoderen om' t even

geeft nasmaak van bitter water

hoe leger vissers netten later

De schoonheid van de hoogmoed

waar in grootstedelijk verband
de boel vastzit omdat
men niet weet heeft
van de schoonheid
die zich samengepakt
boven hen bevindt

Voetstoots aannemen

Het sneeuwde in Amsterdam dat dit vastgelegd werd
rustig wandelend over water is deze waadvogel mij voor gegaan
terwijl ik in gedachte naderhand al die voortrazende ganzen hoorde
die snelwegen maken tot vluchtwegen voor hun tijd zijn

Een eindeloze weg tegaan

je neigt wat en komt niet verder
dan een welgelegen horizon
trekt je eigen sporen in twijfel
en verbindt ze met een einder
veel nader kun je toch niet komen

Gelogen

Een boek dat ik heet.
Staat uitgelezen gedrukt
Tussen de regels

Hoe doet dat water het toch

waterig rondom staat het leuker toupet te wezen
dat te stromen om de voet
toch vroeg ik me af
wat maakt water harder
en ik zag het tot mijn verbazing

Het hecht gewoon een matje tot een staafje kristalhelder  water
een oppervlakkig bezien gebeurtenisje dat daar dobbert in zijn eentje
vervlecht aan stukjes met beetjes een laagje wat op water leeft

de kruin

terugkijkend heb ik mijn sporen wel verdient

waarin ik gewoon weer kan terugtreden

ik liet hier ooit viervoeten rijker...

maar dat is niet zo erg verheven

om al gaande weg die indruk

na te laten die ik hier weerleg

te vrezen valt voor even

op de toppen van mijn kunnen 

staat de zon wat waterig

te lezen hoe ik daar 

hectometerpaaltjes

versla in fotobeelden

sta er stil bij 

hoe het allemaal

in deze open ruimte 

stil kan wezen

Bloemhoofd

uitgesproken maar dan anders
staat de kroon nog hoog
verheven tot de sneeuw te preken
mijn voeten zijn bedekt te weten
met een deken wit fatsoen
waar ik niets aan kan doen
dan kouwelijk te dragen
dat lot wat mij in leven liet
te zien hoe te verdragen
leven is in zaadgeschoten
goed gericht ik deze dijk
van een bestaan nog overleef

Mijn prikkelarm

Ik las het nog maar lek niet meer
dacht dit gaat over mijn prikkelarm
gemoed niet over de steek een prik
die deze losarm onderging toen het
uitstekend laden overging met morsen
van de pennenvrucht als inkt dat sap
wat uit mijn pen spoot toen de laser mij
met 'n las genas van lekken opdat ik
prikkelarmlastig kan blijven bestaan.

je gelooft het of niet niet; 

maar hier rust een

verpulverd wegdek ondergesneeuwd

waar ooit kilometers op werden gevreten

is het nu vermalen tot weggewerkt gruis

het geruis van banden ligt daarin bestorven

die jakkerende vermaledijde  tijdgeest 

die wellicht ook dit leest  en wegsjeesd 

één brug tever

Vervreem

De toegedekte aarde maakt klein
vanbinnen heerst nog eeuwig leven

mat dient de glans af te geven
op het intreden van de dooi

te hooi en gras wordt nog gestopt
terwijl de slijtage voortraast

gebukt onder oorverdovende kanonslagen
van de tijd die tegen het geheugen beukt

maakt het lijf zich op met stramme leden
onder ogen te zien hoe wit verbijt
er nog indrukken bestaan uit grootheid

door eigen gewicht nagelaten prenten
van het smaldeel dat in de ruimte zich verliest

een toevallig sterrenbeeld
dat welgevallig zich verveelt

in uitspansel dat het omgeeft
geen weethebbend wie nog leeft

één waanzin van een etmaal
aangeschoven alles op vreet

Het kind dat de sneeuw van de
struiken schopt verstoort mijn beeld
beschouw het dan ook als mogelijk vandaal
terwijl de wind de bomen
schudt ik dat aanschouw als normaal
niets ontziet het sprookje verstoort
maar dat is een ander verhaal

ge wist het al

De bakker maar ook de vroedvrouw knedend in het deeg
De groenteman of boer de melkboer en de kaasboer ook
Zij allen wisten al dat wetenschap ten dienste staat
aan de natuur van alle die werken in het verlichten

in wat zij doen de straat geveegd de stoep geschropt
het vuil weer opgehaald de asemmer geleegd de haag
gesnoeid de band geplakt het werk gedaan het spel
gedaan een kind verwekt en verder goed gedaan

de wetenschapsman ontdekte de man is met zijn neus
tot in het detail gegaan spon micro aan macro mini
aan maxi leven aan dood en alles werd zoals het is
weer achterhaalt want niet de bron dient te verklaart
want nee slechts waar die ons toe leidt ontdekte ook

de denker van de tijd en keurde einstein straf weer af
maakte darwin tot zijn staf ontdekte dat het ging om
waarom het gaat niet hoe het toch bestaat het wil
nu eenmaal gelijk zijn baby en overleden vader
gelijk zijn
aan elkaar.

----Frans Saris

De boom

De boom verknoopt zich
eerst nog schaduw van zichzelf
staat hij later op een sokkel
ijzerhard geveld in 't leven

Hoe maagdelijk de boer

Die door zwoegt over deze aarde. Hij gaat niet aan haar voorbij die
geheel gekleed hem de hand reikt waar hij het brood neemt. Gevoed
treedt de wind weer spelend door zijn haar terwijl hij verder gaat,
wegwuivend van haar vandaan.

zonlichtbrekend

ik hoor de zon knisperen,gaande door het witrokpad, waar ik eerder over ging rust nu de aarde afgedekt, waar ik weer over ga. Er staan wat goed groen gesokte Essen in de weg. Hun ranke sneeuwvoeten afgedekt hullen zich in stilte, waarlangs een sleepspoor doortrekt. Met enorme contrasten stap ik door het hakhout wat nooit verveelt. Een houtsnip schikt zich in mijn wil op de vlucht, terecht omhoog geschoten. Er lacht een landschap aan de dijkvoet grapt de kauw en vliegt weg. Een snotterige zomereik druipt af door te slijmzwammen over boomlijken.

grof gesteld

is schoonheid niets waard
de lust die lult wat over kale kut

verlustigt zinloos door bezeten drift
zichtbaar in alles bloot oogt dat toont

hoe nutteloos in voortplanting de liefde zingt
in het stijve lid dat zich daarin herschikt

zonder nut tot nageslacht het zaad verschiet
tot groot verdriet van het zoontje lief
dat uit het zaad geschoten nooit ontkiemt

of schoner nog als hartendief de dochter
niet meer is dan het ei ontstolen
uit de lege dop dat van de stok
verdreven zich nimmer om
haar nageslacht bekommert

dat in de lust van ouderpaar
toch klaar gekomen zijn in elkaar

zo zalig nutteloos als rozen op vaas verloren
kunnen verwelken tot verdroogde kelken uitgebloeid
de tijd herdenkt die daarin besloten ligt

Ongehoord

Het is altijd uniek

je eerste sporen te verdienen
terwijl het laatste wild weg
schiet in de wiek geschoten
met liefde maagdelijk wit bedekt

in één omzien je verdient om
bijgezet te worden in verloren
sporen denkend aan de boom

die ongewild het veld in ruimt
met kapen van een oeroude gedachte
hier wortelde eens natuurlijk hout

maar nu rest nog het grazend rund
dat alleen voor ons aan vlees denkt

het is altijd uniek
je sporen
na te laten
met wat
je niet verdient

nul een nul een twee nul een nul

.

.

.

.

.

.

.

.

Aftellen leidt tot niets

optellen trouwens ook niet
.
.
.